Τα χρώματα του έρωτα

Σαν παιδί

Όταν επιστρέφω στο σπίτι, βρίσκω την μάνα μου να κάθεται στο σαλόνι και να βλέπει τηλεόραση. Αυτή είναι η τέλεια ευκαιρία! Αφήνω το μπουφάν μου στην κρεμάστρα και μετά την πλησιάζω
«μαμά;»
Λέω και αμέσως γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει
«καλώς την! τι έγινε; πως πήγε σήμερα το μάθημα;»
«καλά, όπως κάθε φορά. Μόνο που...»
Κάνω παύση ενώ κάθομαι δίπλα της στον καναπέ. Αμέσως κλείνει την τηλεόραση και στρέφει όλη της την προσοχή επάνω μου
«τι συμβαίνει κορίτσι μου; έγινε κάτι στην σχολή; σε πείραξε κανείς;»
Στριφογυρίζω τα μάτια μου
«όχι ρε μαμά, ηρέμησε. Απλώς αυτό το σαββατοκύριακο θα ανέβουμε στην Θεσσαλονίκη για να γνωριστούμε με άλλους ζωγράφους. Ξέρεις, θα δούμε καινούργια έργα, θα πάρουμε καινούργιες ιδέες»
«αυτό ακούγεται πολύ καλό!»
«δηλαδή με αφήνετε να πάω;»
«φυσικά αγάπη μου! πρόκειται για την σχολή σου, στο κάτω κάτω είσαι μεγάλη γυναίκα πια, μπορείς να κάνεις τις δικές σου επιλογές»
Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά της, όπως έκανα όταν ήμουν μικρή. Τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και με φιλάει στοργικά στα μαλλιά. Από την μία νιώθω υπέροχα και από την άλλη νιώθω ενοχές. Δεν θέλω να τους λέω ψέμματα, δεν το αξίζουν, όμως ξέρω ότι αν μάθουν την αλήθεια... ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα κάνει ο πατέρας μου. Κλείνω τα μάτια και κουλουριάζομαι ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά της. Τώρα το μόνο που μένει είναι να ενημερώσω και την Αναστασία, γιατί αυτή θα είναι η κάλυψη μου.

Η μέρα του ταξιδιού έφτασε και ομολογώ πως έχω πολύ αγωνία. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο με προορισμό την Θεσσαλονίκη. Φυσικά εκείνος είναι πολύ σιωπηλός, τόσο που με φοβίζει. Δεν μου αρέσει η ησυχία, πάντοτε με τρόμαζε, αλλά με τον Άγγελο... η ησυχία μπορεί να μετατραπεί σε κάτι πιο τρομακτικό, η κάτι όμορφο. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει αυτό
«έχεις άγχος;»
Η φωνή του σπάει αυτή την νεκρική ησυχία που υπήρχε μέχρι τώρα στο αυτοκίνητο. Παίρνω το βλέμμα μου από το παράθυρο για να το στρέψω στο πρόσωπο του
«όχι. Όσο είσαι εσύ δίπλα μου... δεν νιώθω άγχος»
Λέω και παρακολουθώ τα χείλη του να στραβώνουν σε ένα πολύ μικρό χαμόγελο. Μου αρέσει αυτή η κρυφή του πλευρά
«απόψε θα πάμε σε μια γκαλερί τέχνης, εκεί βρίσκεται ένας γνωστός μου ο οποίος είναι ζωγράφος. Είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγείς από τα σχέδια του»
Αυτή η συζήτηση ακούγεται τόσο... φυσιολογική. Μου φαίνεται παράξενο που μπορεί έστω και για λίγο να φέρεται σαν φυσιολογικός άνθρωπος
«σε εμπιστεύομαι»
Μουρμουρίζω και στρέφει στιγμιαία το βλέμμα του στο δικό μου. Δεν το σχολιάζει, απλώς μου ρίχνει μια σύντομη μάτια και έπειτα ξανά κοιτάζει τον δρόμο μπροστά του. Ακολουθεί μια άβολη σιωπή ανάμεσα μας. Προσπαθώ να απομακρύνω το βλέμμα μου από το πρόσωπο του, αλλά για κάποιον μυστήριο λόγο δεν μπορώ. Τον κοιτάζω έντονα, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο του. Μεγάλες σκούρες βλεφαρίδες, ίσια μύτη, καλοσχηματισμένα χείλη, γένια που τον κάνουν ακόμη πιο γοητευτικό. Στα δικά μου μάτια είναι πραγματικά τέλειος μαζί με όλες του τις ατέλειες. Θέλω να τον διορθώσω, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο. Δυστυχώς οι άμυνες του είναι πολλές, είναι σαν να έχει κλείσει την πόρτα της ψυχής του για να μην με αφήσει να περάσω μέσα. Σαν να μην θέλει να τον γνωρίσω πραγματικά. Τα βλέφαρά μου αρχίζουν να βαραίνουν και άθελά μου παρασύρομαι σε έναν γαλήνιο ύπνο.

«Δέσποινα...»
Μμ γνωστή φωνή αυτή. Μου αρέσει
«Δέσποινα, ξύπνα. Φτάσαμε...»
Αυτή η αντρική φωνή ακούγεται πολύ όμορφη. Δεν ξέρω αν την ονειρεύομαι η αν όντως την ακούω
«Δέσποινα»
Επαναλαμβάνει το όνομα μου και νιώθω μια παράξενη χαρά μέσα μου. Ανοίγω τα μάτια και το πρώτο που αντικρίζω είναι δύο λαμπερές πράσινες χάντρες. Είναι πραγματικά υπέροχος!
«που είμαστε;»
«έξω από το ξενοδοχείο»
Φτάσαμε κιόλας; Ανακάθομαι στην θέση μου και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τα μάτια μου γουρλώνουν καθώς βλέπω το ψηλό κτίριο
«εδώ θα μείνουμε;»
«για απόψε τουλάχιστον. Αύριο θα πρέπει να γυρίσουμε στα Γιάννενα»
Λέει και μετά βγαίνει από το αυτοκίνητό. Αύριο; τόσο σύντομα; Βγαίνω και εγώ από το αυτοκίνητο για να τον ακολουθήσω ως την είσοδο. Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι είναι τόσο τζέντλεμαν που κουβαλάει και τον δικό μου σάκο. Μόλις φτάνουμε στην ρεσεψιόν, η υπάλληλος μας κοιτάζει χαμογελαστή, δείχνοντας μας την κατάλευκη οδοντοστοιχία της. Εντάξει, για να μην λέω ψέμματα, δεν μας κοιτάζει, τον Άγγελο κοιτάζει, βασικά τον γλυκοκοιτάζει
«κύριε Σταματάκη, καλώς ήρθατε!»
«καλησπέρα. Έχω κάνει κράτηση για δύο δωμάτια»
«ναι, ορίστε τα κλειδιά σας. Μήπως θέλετε βοήθεια με τις αποσκευές σας;»
«όχι, ευχαριστούμε»
Όμως ο Άγγελος δεν είναι λιγούρης. Ευτυχώς δηλαδή γιατί ήμουν ικανή να του σπάσω το κεφάλι, έστω και αν δεν είμαστε σε σχέση. Θεέ μου, τι χαζομάρες σκέφτομαι.

Μόλις φτάνουμε στον όροφο μας, ακολουθώ τον Άγγελο ως τον διάδρομο. Είναι πολύ σιωπηλός, ούτε που με κοιτάζει καλά καλά. Αναρωτιέμαι γιατί
«εδώ είναι το δωμάτιο σου και απέναντι είναι το δικό μου...»
Απέναντι; με πιάνει άγχος για κάποιον λόγο. Σηκώνω το κεφάλι και τον κοιτάζω κατά πρόσωπο
«αν χρειαστείς κάτι... μπορείς να μου χτυπήσεις απλά την πόρτα»
Προσθέτει κάπως διστακτικά, κάνοντας με να χαμογελάσω. Κάνει λες και έχει χάσει τα λόγια του, όπως ένας έφηβος
«ωραία»
Λέω και μένουμε για μερικά λεπτά ακίνητοι, να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον έντονα μέσα στα μάτια. Θέλω να γυρίσω από την άλλη για να μπω μέσα στο δωμάτιο μου, αλλά δεν μπορώ. Αυτός ο άντρας έχει μια παράξενη επίδραση πάνω μου. Χαμηλώνει το βλέμμα του στο πάτωμα ενώ παράλληλα κάνει ένα βήμα πίσω
«λοιπόν, θα τα ξανά πούμε το βράδυ»
Λέει και συγκατανεύω
«ναι, το βράδυ»
Μουρμουρίζω ενώ τον παρακολουθώ να κάνει μεταβολή για να ξεκλειδώσει την πόρτα του. Ασυναίσθητα αρχίζω να χαχανίζω. Είναι τελείως διαφορετικός από τον Άγγελο που έχω συνηθίσει, μοιάζει λες και είναι δεκαπέντε χρονών. Ανοίγει την πόρτα, παίρνει τον σάκο του και σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
«τι;»
Ρωτάει, φανερά μπερδεμένος. Απλώνω το χέρι μου προς το μέρος του
«μπορώ να έχω το κλειδί μου;»
Αμέσως χώνει το χέρι στην τσέπη του για να ψάξει το κλειδί
«με συγχωρείς»
Μουρμουρίζει ενώ μου το δίνει και έπειτα μπαίνει βιαστικά μέσα στο δωμάτιο του. Χαμογελάω ενώ παράλληλα δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Νομίζω ότι προτιμώ αυτή του την πλευρά, παρά αυτή που είναι συνέχεια κατσουφιασμένος.