Τα χρώματα του έρωτα

Σου ζητάω πολλά;

Με σπρώχνει πάνω στον τοίχο, κρατώντας με από τους γοφούς. Το φιλί μας έχει γίνει πεινασμένο έως αχόρταγο θα έλεγα. Τα χέρια μου ταξιδεύουν νωχελικά στην πλάτη του, πάνω από την χοντρή μπλούζα του, ενώ τα χέρια του ανεβαίνουν στα μαλλιά μου, τραβώντας τα απαλά. Λιώνω! Τα φιλιά του κατεβαίνουν στον λαιμό μου, αφήνοντας φλογέρα φιλιά στο δέρμα μου. Κλείνω τα μάτια και ρίχνω πίσω το κεφάλι, απολαμβάνοντας το απαλό άγγιγμα των χειλιών του
«Άγγελε....»
Η φωνή μου ακούγεται σαν ψίθυρος, ικετεύοντας τον να συνεχίσει αυτό το γλυκό βασανιστήριο. Η ανάσα μου έχει γίνει βαριά και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος μου. Τώρα είμαι σίγουρη. Τον θέλω! Σηκώνει το κεφάλι του από τον λαιμό μου και με κοιτάζει κατά πρόσωπο. Τα χείλη του είναι μισάνοιχτα και τα μάτια του λάμπουν μέσα από τις σκούρες βλεφαρίδες του
«τώρα είμαι σίγουρη»
Προσθέτω σχεδόν άηχα ενώ κοιτάζω αυτές τις πράσινες χάντρες που με μαγνητίζουν!
«δεν είμαι ο τύπος που ψάχνεις Δέσποινα. Και αυτό το φιλί... ήταν τόσο σωστό αλλά και ταυτόχρονα τόσο λάθος»
Αυτόματα τοποθετώ τον δείκτη μου στα χείλη του, σωπαίνοντας τον
«από αυτό το στόμα... θέλω να ακούω μόνο όμορφα λόγια. Σε παρακαλώ Άγγελε, μην με απορρίπτεις ξανά...»
Αυτό δεν είναι απλά ένα αίτημα, είναι παράκληση. Το βλέμμα του είναι σκληρό και το πρόσωπο του ανέκφραστο. Έχει επιστρέψει στον σοβαρό Άγγελο
«θέλω απλά να σε γνωρίσω καλύτερα. Να περάσουμε μερικές ημέρες μαζί. Να με αφήσεις να σε αγγίξω ελεύθερα, έστω και για μια ώρα...»
Ακούγομαι τόσο απελπισμένη. Για μια στιγμή δεν το πιστεύω ότι ακούγομαι έτσι, αλλά αυτός ο άντρας μου βγάζει έναν εαυτό που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε μέσα μου. Τι μου συμβαίνει στα ξαφνικά;
«σου ζητάω πολλά;»
Προσθέτω χαμηλόφωνα ενώ τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν το αξύριστο σαγόνι του. Με κοιτάζει για μερικά λεπτά σιωπηλός, με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Είναι σαν αρπακτικό. Παρατηρεί προσεκτικά την κάθε μου κίνηση, το βλέμμα του είναι τόσο έντονο, σαν να θέλει να μπει με την βία μέσα στο κεφάλι μου
«όχι.... δεν ζητάς πολλά. Αλλά δεν ξέρω εάν μπορώ να σου δώσω κάτι...»
Η φωνή του είναι γεμάτη θλίψη, αλλά το πρόσωπο του παραμένει ανέκφραστο. Δεν θέλω να τον βλέπω έτσι
«συναισθηματικά είμαι νεκρός Δέσποινα»
Προσθέτει ψιθυριστά, κάνοντας την ανάσα μου να κοπεί
«γιατί το λες αυτό;»
Ρωτάω με τον ίδιο τόνο ενώ τα δάχτυλα μου σταματούν στην γωνία του στόματος του
«ίσως μάθεις κάποια στιγμή»
Μουρμουρίζει και το πρόσωπο του πλησιάζει το δικό μου για να με φιλήσει στο μέτωπο. Αυτόματα κλείνω τα μάτια, απολαμβάνοντας τα απαλό άγγιγμα των χειλιών του
«δώσε μου την ευκαιρία να είμαι κοντά σου, σε παρακαλώ!»
Σχεδόν τον ικετεύω. Ισιώνει το σώμα του και με ξανά κοιτάζει μέσα στα μάτια
«και αν σε πονέσω;»
Με ρωτάει χαμηλόφωνα ενώ παράλληλα σηκώνει το χέρι για να το ακουμπήσει στο μάγουλο μου. Χαμογελάω
«τότε θα είναι ο πιο γλυκός πόνος που έζησα ποτέ»
Αποκρίνομαι κάνοντας τον να ρουθουνίσει
«μην το λες αυτό Δέσποινα»
Λέει σχεδόν ψιθυριστά. Δεν δίνω σημασία στα λόγια του, απλώς χώνομαι στην αγκαλιά του, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση του
«σε θέλω Άγγελε...»
Μουρμουρίζω και περνάει τα χέρια του προστατευτικά γύρω από το σώμα μου
«απλώς δώσε μου μια ευκαιρία, μόνο μια!»
Είμαι αποφασισμένη. Θέλω να είμαι μαζί του, να πάρω οτιδήποτε και αν μου δώσει. Ακόμη και μια σταγόνα από τον έρωτα του, μου φτάνει για να τον λατρεύω. Δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου, αλλά τον θέλω πολύ! και θα προσπαθήσω πολύ για να είμαι μαζί του
«πρέπει να φύγεις. Εάν μας δουν μαζί... θα αρχίσουν τα σχόλια και δεν θέλω να σε πιάσουν στο στόμα τους»
Λέει καθώς παίρνει το πρόσωπο μου στα χέρια του, και σηκώνει μαλακά το κεφάλι μου για να τον ξανά κοιτάξω κατάματα. Χαμογελάω
«υποσχέσου μου ότι θα βρεθούμε κάπου μόνοι μας, υποσχέσου μου!»
«θα γίνει, και μάλιστα πολύ σύντομα...»
Λέει και έπειτα με φιλάει στο μέτωπο. Και μόνο που με αγγίζει είναι βάλσαμο για την ψυχή μου
«αντε, πήγαινε στο σπίτι σου τώρα»
Προσθέτει ενώ κάνει ένα βήμα πίσω
«εντάξει»
Μουρμουρίζω, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Βαδίζω προς την πόρτα και την ξεκλειδώνω, έπειτα ρίχνω μια τελευταία ματιά σε εκείνον. Είναι σοβαρός, ίσως και θλιμμένος. Αυτό το θέαμα σβήνει το χαμόγελο από τα χείλη μου. Σίγουρα το μετάνιωσε. Όχι! πρέπει να του δείξω λίγη εμπιστοσύνη.