Ποιήματα

Γράμμα σε μπουκάλι

Τι παράξενο καλοκαίρι που είσαι.
Νιώθω στα δάχτυλα μου την αλμύρα...

Όλη μου η ζωή είναι μια απόφαση
που δε θυμάμαι να πήρα.
Όμως πάλεψα για πάρτη της.
Έβαλα την παιδική μου υπογραφή στο μπερδεμένο χάρτη της.
Ξαφνικά,
Όλος ο ωκεανός ήταν δικός μου.
Κι ήξερα απ' έξω
Πόσο μπλε ειν' η μοναξιά...
Κι εκεί που δεν έψαχνα τίποτα πια,
Βρήκα, θαμμένο στην άμμο, το πιο σπάνιο διαμάντι του κόσμου.
Νομίζω ότι, τώρα, μπορώ να του συγχωρήσω τα χτυπήματα.
Μυρίζω στα μαλλιά σου τα κύματα...
Ανήκεις σε ένα ξεχωριστό είδος μαγείας
Που μου' χαν πει πως δεν υπάρχει.
Έτσι απλά
Με πήρες από το χέρι
Και με οδήγησες στους ανθισμένους κήπους
Της παιδικής σου ηλικίας.
Ο ήλιος έκανε στάχτη όσα είχα μέσα μου μολυσμένα...

Από πού να έχεις έρθει;
Δεν έχω αγγίξει πιο όμορφο άγαλμα από σένα...
Δεν ξέρω αν στο' χω πει: Διαταράσσεις όμορφα τη χημεία του μυαλού μου.
Μοιάζεις με μια όμορφη εκδοχή του εαυτού μου.
Μοιάζεις στον Εκείνο,
ή στο ευτυχισμένο τέλος του παιδικού παραμυθιού μου.
Τα μάτια σου είναι οι ωκεανοί που ζητούσε η ψυχή μου.
Κι αν πνιγώ μέσα σου, θα είσαι για πάντα η ποίηση μου...
Έχω ερωτευτεί το πόσο δε φοβάσαι αυτό τον κόσμο
που μετατρέπει αγγέλους σε τέρατα.
Μου δίνεις ωμό, κτηνώδη έρωτα.
Κι όλο ξεσκίζω τη σάρκα σου να βρω τον χρυσό σου.
Ψάχνω σε κάθε στίχο μου
το χαμένο θησαυρό σου.
Σ' αυτό το άγριο κυνήγι, πόσα αποτυγχάνω να σου εκφράσω...

Με πνίγουν εκατομμύρια σ' αγαπώ.
Και δεν πίνω.
Γιατί αν μεθύσω, φοβάμαι ότι θα στα πω.
Κι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος γι' αγάπη.

Είναι αστείο: Όλοι κυνηγάμε να πούμε κάτι.
Να επαναστατήσουμε. Να ερωτευτούμε.
Μα πού να χωρέσουμε ολόκληροι σε λόγια...
Έτσι δε μάθαμε να ζούμε;
Πλάθουμε λέξεις με τις κραυγές που σκουριάζουν πάνω στις χορδές μας, ήδη από το πρώτο μας γάλα.
Λόγια μικρά. Λόγια ατίθασα. Λόγια μεγάλα.
Όλοι μιλάνε,
μα εγώ παίζω βρώμικα με τη σιωπή.
Μωρό μου, οι πιο όμορφοι πόλεμοι είναι γραπτοί.
Γι' αυτούς ματώνω.
Στη μάχη μου με το χρόνο,
εγώ κρατάω στυλό.
Αυτός ο κόσμος με κάνει να λιώνω
όπως η φλόγα το χαρτί.
Όλα γυρίζουν
κι εγώ ακόμα σκάβω, να βρω τα γιατί...
Δε νοιάζομαι, όσο κι αν έχω καεί.
Θα ερωτεύομαι, θα γράφω,
θα αποτυπώνω αμετανόητα την καταστροφή.
Κι αφού δεν υπάρχουν λόγια για σένα
εγώ θα τα δημιουργήσω.
Θα μιλάω για τη μαγεία σου σε κάθε μεθυσμένη στροφή.
Κι όπως θα γράφω αρρωστημένα,
θα σε προστατεύω από όσα τέρατα έχω δει.
Δέσμια της ποίησης μου,
θα σε βλέπω με τα μάτια ενός μεθυσμένου παραδείσου.
Θα φτύνω όμορφες λέξεις πάνω στην ψυχή σου.
Θα σε κάνω να αγαπήσεις ξανά κάθε αναπνοή σου.
Θα' μαστε για πάντα το λαβ στόρι μιας άλλης εποχής.
Ξεβράσματα του έρωτα και της οργής
κάπου, σε κάποια ακτή ενός απλανή αστέρα...

Να προσέχεις.
Θα σου γράφω κάθε μέρα.
Κι όταν νικήσεις τον τυφώνα σου,
θα σε περιμένω, ανθισμένη, κάπου στα βάθη του χειμώνα σου.

Στον πειρατή μου.
Με αγάπη,
η γοργόνα σου.

~2020