Ποιήματα

Κραυγή ☆

Όταν πεθάνω, έτσι θα εμφανιστώ μπροστά σας: γυμνή.
Δίχως φόβο για το χωμάτινο σώμα μου.

Αρκετά έζησα στη ντροπή.
Αρκετά με τσάκισε η βία σας.
Τώρα θα στοιχειώνω για πάντα τη γαμημένη κοινωνία σας.
Θα' μαι το φάντασμα όσων πνίγηκαν σε μια ένοχη σιωπή.
Θα' μαι όλοι όσοι έχετε ρημάξει.

Έχω μια ξεφτισμένη, 80ς ψυχή
Σκαλωμένη σε μια άγνωστη, τρομακτική εποχή
Γεμάτη ανθρωποφάγα μηχανήματα...
Μπάτσοι, ηγέτες κι ετοιμόρροπα συστήματα.
Στο χέρι μου ένα μάτσο στίχοι
Γεμάτοι παιδική οργή.
Κι αν αύριο χάσω αυτή τη μάχη, ποιος θα κλάψει...
Πόσο άραγε με μετανιώσατε;
Η επιδερμίδα μου χαρτί, κι όλοι την έχετε υπογράψει
Να με διώξετε.
Η ύπαρξη μου αναγκαία
για να βγει κάποιος χαμένος.
Κάθε λέξη μου, λαθραία.
Είμαι η αλήθεια, για να υπάρχει το ψέμα.
Είμαι η ελευθερία,
Πνιγμένη σε μια θάλασσα αίμα.
Είμαι η αφετηρία.
Μια εύθραυστη, σιωπηλή διαμαρτυρία.
Ο,τι πεθαίνει για λίγο μ' ένα γκλοπ στο κεφάλι.
Και την επόμενη μέρα, βγαίνουν στους δρόμους όλοι οι άλλοι
Και το φέρνουν ξανά στη ζωή.
Είμαι ένας λιγότερος.
Η ανάσα πριν τη σφαίρα.
Είμαι η αφορμή.

Στ' αλήθεια, πόσο μοιάζω με συντριβή...
Χέρια σκελετωμένα.
Κάθε μου κόκαλο, σπαθί.
Φρύδια μαδημένα,
μαργαρίτες σε δάχτυλα ερωτευμένα.
Τα μαλλιά μου, ακατέργαστα
σαν σύννεφα αγριεμένα.
Μακριά από μολυσμένα, ανθρώπινα χέρια.
Στο μέτωπό μου, κολλημένα αστέρια
Θαρρείς παράσημα απ τον ίδιο το θεό.
Η επανάσταση όλων των γενεών κυλάει στο αίμα μου.
Σαν πίσσα στον ωκεανό.
Βλέπετε την ιστορία γραμμένη στο δέρμα μου;
Τις πληγές ραμμένες στα ποιήματα μου;
Βλέπετε τη διαταραχή στα ρουφηγμένα μάγουλα μου;
Βλέπετε τη σήψη; Την αϋπνία;
Εγώ, δεν έχω σωτηρία.
Εσείς νεογέννητοι
Περπατάτε τους δρόμους ανέγγιχτοι.
Κι εγώ, με τα σημάδια του Κόσμου πάνω μου
Χαράζω με τα νύχια το δικό μου γαλαξία.
Εγώ, η εκλεκτή του χάους,
Μ' όλη την ποίηση να τρέχει απ' τα μάτια,
Ζω σε μια παραμυθένια αναρχία.
Ζω στα δικά μου ατσάλινα παλάτια.
Τόσο που με γαμήσατε, τα έκανα αγκρέμιστα.
Είμαι ο,τι μισήσατε.
Το τέλειο παράδειγμα προς αποφυγήν.
Δεν θα είμαι ποτέ κόπια.
Δε θα είμαι ποτέ in.
Δε θα χωρέσω ποτέ στο ασφυκτικό καλούπι της προμ κουίν.
Θα' μαι για πάντα κάτι
Που ούτε γω έχω μπορέσει να εξηγήσω.
Πόσους ανάξιους ν' άφησα πίσω...
Βαρέθηκα να εξηγώ πώς η μικρή έγινε δράκος.
Και πως ο δράκος δεν είναι τέρας.
Στο τέλος της μέρας,
Δεν έχει νόημα.

Μόνο σκαλίζω τη ζωή μου να βρω σημάδια πρώιμα
Της παράξενης κρυφής μαγείας μου.
Όσα με γέννησαν και με πεθαίνουν...
Παρενέργειες της προβληματικής δημιουργίας μου.
Κι όσο με σκάβω, μ' ερωτεύομαι.
Κι όλα,
Όλα ξαφνικά, κάτι σημαίνουν...
Όλα αρχίζουν απ' την αρχή.
Κι είμαι ξανά η Εγώ, ο Εκείνος, κι η Μικρή.
Όποιος ποτέ έζησε στο σώμα μου
Φορώντας τ' όνομά μου.

Απόψε, είμαι δικιά μου.
Κι αφιερώνω το πιώμα μου
Σ' εκείνο τον αστείο κόσμο, όπου παιδιά και ποιητές πάντα πεθαίνουνε...

Απόψε έχω αγκαλιάσει όλες μου τις παλιές Εγώ
Και γύρω απ' το φεγγάρι ελεύθερες
Χορεύουμε.

15/1/2021