Ποιήματα

Τα πικρά φτερά της λήθης

Τι να' ναι άραγε κρυμμένο μες στο θάνατο
Κι ακόμα ζει όταν η σάρκα έχει λιώσει...
Τι μυστικά να κουβαλά αγκαλιά το διάστημα
Που θα φανούν με των αγγέλων του την πτώση...

Μεσ' απ' τη λήθη, τον αέρα και τα κύματα,
Ανολοκλήρωτη γεννιέμαι και πεθαίνω
Κι όσο αλλάζουν οι αιώνες και τα νούμερα
Αλλάζω χρώματα, μα η ίδια παραμένω.

Τι μυστικά χορεύουν άραγε στο διάστημα
Κι όλο λικνίζονται ανάμεσα στ' αστέρια...
Πόσες ψυχές στους γαλαξίες περιφέρονται
Και καρτερούν να γεννηθούν μες στη μιζέρια...

Όλο το σύμπαν μία γέφυρα στο Άγνωστο
Όλη η ζωή μου ένα μόριο στη σκόνη
Κι αν θα χαθώ, δεν το φοβάμαι πια το θάνατο
Αφού θα ξαναγεννηθώ και θα' μαι μόνη.

Πώς θα φαινόμαστε μικροί στην αιωνιότητα
Πώς θα γελούν μαζί μας στα κρυφά τα άστρα
Όπως φαινόμαστε χαζοί και ματαιόδοξοι
Μέσα στα αδικοχτισμένα μας τα κάστρα...

Και ξεγελώ τον εαυτό μου με παράδεισους
Όλο θεούς και βασιλιάδες να προσμένω
Στα παραμύθια των ανθρώπων και στα τέρατα
Ψάχνω για κάτι αληθινό και ξεχασμένο...

Πώς να σκορπίσω την αγάπη μου στην άβυσσο
Πόσες αγάπες να' χω άραγε σκορπίσει
Μες στις ζωές μου έχω χτίσει χίλια όνειρα
Που όλο το σύμπαν δε μπορεί να ξαναχτίσει.

Η ομορφιά μου ξεθωριάζει σαν την άνοιξη
Και πάει κι έρχεται σαν άγριο περιστέρι.
Όσα έχει ζήσει η ψυχή μου και τα ξέχασε
Τ' αναβιώνει και ξανά τα υποφέρει...

Κι εσύ που φεύγεις και σκορπίζεσαι στο αύριο
Κι έχεις αφήσει τα συντρίμμια σου στο χτες μου
Ξέρεις πως θα' σαι στη σκιά των αναμνήσεων,
Τις αλυσίδες σου θα σέρνεις στις ζωές μου...

Πώς λαχταράω να σε σώσω απ' το άγνωστο
Χίλιες φορές ήσουν πικρό απωθημένο...
Χίλιες φορές ανολοκλήρωτη σ' αγάπησα
Κι εκεί, στην άκρη του ποτέ,
Θα περιμένω...

~2014