Ποιήματα

Ανθισμένα πνευμόνια

Οι σκέψεις αναδύονται απ' τα πνευμόνια μου
και χάνονται
Σαν καπνοί από τσιγάρο...

Τελικά, να που έπαιζα λάθος το παιχνίδι για καιρό.
Το φύλλο οδηγιών ήταν στην τσέπη μου απ' την αρχή.
Κάτι με έτρωγε στην εσοχή...

Τώρα ξέρω.
Έχω στρατόπεδο.
Και είναι σωστό.

Οι ασπίδες που μου κολλούσα βίαια μπήγονταν στο δέρμα μου σπασμένες.
Οι ασπίδες που μου έδειξε αυτός ο κόσμος, εσφαλμένες.
Με τη βία που μου δίδαξε,
πέταξα ό, τι μου έμαθε
Στα πόδια του εμπρός.
Τα συντρίμμια της επανάστασής μου, θησαυρός.

Η αληθινή δύναμη βρίσκεται σε δράκους και λουλούδια.
Όχι σε κτήνη.
Η δύναμη αυτού του κόσμου υπάρχει στη φαντασία και την καλοσύνη.
Σ' εκείνους που ονειρεύονται αστείες εκδοχές του.
Σ' αυτούς που ζωγραφίζουν πάνω στις πληγές του.
Σε αιθεροβάμονες.
Στα ανώνυμα συνθήματα στους τοίχους στην Ομόνοια.
Σ' αυτούς με τα ανθισμένα πνευμόνια.
Στα φρικιά της τάξης στα τελευταία θρανία
Που δεν έκαναν ποτέ τους "το σωστό".
Σ' όσους βλέπουν τον κόσμο μέσα από ποίηση κι εφηβεία
αμφισβητώντας οτιδήποτε γνωστό.
Στους ελεύθερους.
Αυτούς κολυμπούν και χάνονται σε δυο νότες νοσταλγία.

Η δύναμη του κόσμου δεν είναι θηρία.
Δεν κρύβεται σε όπλα. Δεν τη λένε Εξουσία.
Ισορροπεί με θράσος πάνω σε σελίδες από βιβλία.
Ο κόσμος ανήκει αμετανόητα στους ρομαντικούς του επαναστάτες.
Σ' αυτούς που ταΐζουν αδέσποτες γάτες.
Στους ερωτευμένους. Σε ανένταχτους, μυστήριους ακροβάτες.
Σ' αυτούς που δε μεγάλωσαν ποτέ.
Δεν τους πιάνουν οι κάμερες.
Δεν τις χωράνε οι οθόνες τις ψυχές τους.
Θα τους δεις σε μια γωνιά της κοινωνίας
Να γρατζουνάνε ήσυχα τις χορδές τους.
Ν' ακονίζουν μελωδίες
Για όποιον έρθει πιο κοντά...

Η δύναμη αυτού του κόσμου, είναι τα παιδιά.
Τα αιώνια. Τα ενήλικα. Τα παντοτινά.
Τα πληγωμένα.

Η δύναμη δεν κρύβεται σε ανούσια κατεστημένα.
Στο χρήμα. Τους πολιτικούς σας.
Τους αντιμαχόμενους εγωισμούς σας.
Σε ό, τι έχετε μετατρέψει τους εαυτούς σας.
Είμαστε εμείς. Οι διάφανοι. Οι αληθινοί.
Εμείς. Εύθραυστοι, σαν τη βροχή...
Χορεύουμε σα σύννεφα κάτω απ' τα βλέφαρα σας.
Μπορούμε να γράψουμε βιβλία απ' τα ξεχασμένα όνειρα σας.
Απ' τη βία σας, τραγούδια.
Μας πετάτε ακόμα πέτρες.
Ακόμα σας προσφέρουμε πίσω λουλούδια.
Όση και να μας ποτίσατε φωτιά
Εμείς θα ζωγραφίζουμε όμορφα με τη στάχτη.

Τώρα ξέρω.
Έχω στρατόπεδο.
Κι είναι σωστό.

Είναι αυτό
Που δε συμμετέχει σε καμία μάχη.

~2019