Ποιήματα

Σ' έναν ανέφικτο έρωτα

Δεν ξέρω ποιος είσαι.

Ξέρω μόνο ότι τα μάτια σου έχουν το χρώμα της βροχής.
Τα φύλλα του χειμώνα
χορεύουν στο αόρατο άκουσμα
της δικής σου φωνής.
Το δέρμα σου, φωτιά από βελούδο.
Και θα καίγομαι. Στο ορκίζομαι.

Δεν ξέρω τι χρώμα έχεις.
Ίσως δεν έχει ανακαλυφθεί.
Όπως κι εσύ, δεν λένε ακόμα πως υπάρχει.
Κι η μαγεία του είναι αυτή.
Σε ψάχνω σε σκιές ενός άλλου κόσμου
Κάπου εκεί θα' σαι δικός μου
Ανάμεσα στο τώρα και στο ποτέ.

Το όνομα σου, μυστικό
δεμένο σε ένα αστέρι που πέφτει
σε ένα ακαθόριστο κενό.
Δε θα το μάθω.
Αλλά το αγαπώ.
Σαν αγέννητο παιδί.
Θα κλαίω στη θύμηση του σαν να' ταν δικό μου.

Δεν ξέρω ποιος είσαι.
Μα θα στόλιζα με κομήτες τις ευαίσθητες πτυχές σου.
Θα έφτιαχνα γαλαξίες από τις ανασφάλειες σου.
Θα σου έδινα το αύριο που μου δίνεις εσύ.
Θα έντυνα το κλάμα σου με κύματα του Σεπτέμβρη
Τα σάπια σου κομμάτια θα άγγιζα με προσοχή.

Σε περιμένω.
Δεν ξέρω πού.
Δεν ξέρω γιατί.

Ίσως γιατί δε θα' ρθεις.
Κι η ανυπαρξία σου
Μου δίνει πόνο και νόημα.

~2017