Ποιήματα

Γαλαξιακή σύγκρουση ☆

Μικρή Αριέλλα,
Γλύψε τη βότκα που κυλάει στο στήθος σου.
Μικρή. Αριέλλα.
Μην επιτρέπεις να διαστρεβλώνεται τόσο αισχρά
Ο μύθος σου.
Αγκάλιασε το μεθυσμένο συρφετό σου
Κι ας μην το' χεις συνήθεια.
Πού ξέρεις.
Μπορεί να λέει την αλήθεια.

Μικρή Αριέλλα.
Το μοναδικό σου όπλο
Είναι ο εαυτός σου.

Μην ξεχνάς. Εσύ ορίζεις τους κανόνες.
Μέσα σου θεριεύουν μάγισσες, δράκοι και γοργόνες.
Μη γίνεσαι τροφή γι' ανόητους.
Γίνε κλωτσιά κατευθείαν στο σαγόνι τους.
Αν ψάχνουν για δράμα, να το ζήσουν μόνοι τους.
Μη γίνεσαι άλλο η Πεντάμορφη για τέρατα.
Μη χαραμίζεις τη φωτιά σου για μια χούφτα έρωτα.
Είσαι η θάλασσα, κι ακόμη ασχολείσαι με σταγόνες.
Τον οισοφάγο σου διασχίζουν κοφτερά ψέματα
Κενές λέξεις, ειρωνικά βλέμματα...
Και φτάνουν στην καρδιά σου.
Κι έπειτα, μεθάς.

Αγαπητή Αριέλλα.
Σταμάτα πια να με γαμάς.

Νιώθω πως η νηφάλια Εγώ τιμάται σα βασίλισσα.
Παντού γραμμένη η γνώμη της, ο στίχος της, το πρόσωπο της...
Ενώ η μεθυσμένη Εγώ
Ψάχνει τρόπους, μες στο ντελίριο της
Να υπάρξει λαθραία γράφοντας τυφώνες.
Και την επόμενη μέρα,
Η νηφάλια την τιμωρεί.
Ανταγωνίζεται την ποίηση που ξερνάει
Λες και δεν είναι κι οι δυο τους μόνες.
Μικρή νηφάλια.
Μην είσαι σκύλα.
Αφού το ξέρεις. Το χρειάζεσαι αυτό το χάλια.
Με εκμεταλλεύεσαι.
Μου δίνεις αλκοόλ, κι ύστερα μου φωνάζεις "Μίλα".
Με βάζεις να γράφω ο,τι φοβάσαι να πεις εσύ.
Ξέρεις ότι θα το κάνω. Δεν έχω επιλογή.
Με το που αρχίσει το μούδιασμα, πέφτει βροχή ο στίχος.
Δεν περίμενα από σένα να είσαι τόσο σκληρή.
Κομμάτι σου είμαι.
Μη με καταράζεσαι.
Μη με καταχράζεσαι.
Όταν ξερνάω, πονάς κι εσύ.
Όταν πεθαίνω,
Με χρειάζεσαι.

Μικρή Εγώ.
Μυθική. Αναρχική. Πληγωμένη.
Σβήσε το τσιγάρο.
Μην παίζεις με τη φωτιά όταν είσαι μεθυσμένη.
Μην πεθαίνεις εξ αιτίας του μοναχικού σου πάρτι.

Όχι. Δεν είναι το τέλος.
Δεν θα γίνεις στάχτη .
Το τέλος θα' ρθει όταν δε θα γράφεις πια.
Όταν θα εξατμιστεί όλη αυτή η υπέροχη μοναξιά.
Όταν θα' σαι περικυκλωμένη από ξινούς
Κι η ζωή σου θα ναι μια σαχλή δεξίωση.
Όταν θα' χεις λύσει πάλι λάθος την εξίσωση.
Όταν θα' σαι μια από αυτούς
Και θα σε νοιάζει η γνώμη τους.
Όταν θα πάψουν οι άντρες της ζωής σου
Να σου μιλάνε για τις πρώην τους.
Κι ας είναι τόσοι, που θα μιλάς για πάντα για κείνους στον Εκείνο.
Γαμώτο.
Γιατί πίνω;

Το τέλος όμως δε θα' ρθει ποτέ.
Γιατί είσαι φτιαγμένη από τόση αλήθεια
Που σε σοκάρεις μέχρι κι εσύ η ίδια.
Αριέλλα, για να είσαι αυτό που έγινες,
θέλει ογδόντα κιλά αρχίδια.
Άλλοι δεν τ' αποκτούν σε μια ζωή.
Κι εσύ τα είχες απ' την αρχή
Κι απλά δεν το' χες καταλάβει.
Το μετέφραζες όλο σαν βλάβη
Μα ήταν ο,τι έψαχνες στο γαμημένο κόσμο.
Αριέλλα, δεν έχεις πεθάνει.
Είμαι αρκετά μεθυσμένη ώστε να διαπιστώσω τη λάμψη σου
Και να τυφλωθώ από αυτή.

Είσαι εχθρός του μέσου τηλεθεατή,
Της κυβέρνησης, του αμετανόητου σεξιστή,
Του μικροαστού. Του μπάτσου. Του γαμημένου εξουσιαστή
Του κάθε μαλάκα που δε σκέφτεται πριν μιλήσει.
Είσαι ο,τι χρειάζεται για να επέλθει η Έσχατη Κρίση.
Έχεις τα πιο ισχυρά εκρηκτικά κρυμμένα μες στα κόκαλα σου.
Είσαι η ένταση. Ο κρότος. Η κραυγή.
Κι όμως, σε χρησιμοποιούν για τη γαμημένη ομορφιά σου.
Κι εσύ,
Αντί να ακονίσεις τα ποιήματα σου,
Ποζάρεις στα περιοδικά τους ως μοντέλο;
Αριέλλα, στο ξαναλέω: καν' τα όλα μπουρδέλο.
Δειξ' τους ότι δεν είσαι απλώς γυναίκα.
Πάτα τους κάτω, σαν γνήσιο αρσενικό.
Μάσα τις καρωτίδες τους για ορεκτικό.
Δεν είσαι μια απλή γκόμενα. Είσαι αρπακτικό.
Ο,τι σε χαλάει, δεν το φοβάσαι.
Το πλησιάζεις και το κάνεις κομμάτια.
Όσο πληγωμένη και να' σαι
Κοιτάς τις πληγές σου κατευθείαν στα μάτια.
Η ποιότητα σου λάμπει στο στήθος σου
Σαν αόρατο παράσημο
Πολλοί σε λένε απειλή.
Άλλοι σε θυμούνται ακόμη σαν κάτι άσχημο.
Όποιος δεν έχει μάτια για το ήθος σου,
Βγαλ' του τα.
Μην αναλώνεσαι σε τυφλούς.
Ο,τι και να σου λέω, δε μ' ακούς...
Αντ' αυτού,
Σε μαδάς με τα ίδια σου τα χέρια.

Μα για δες...
Μόνο εσύ, σκίζοντας τόσο άγρια τον εαυτό σου
Δημιουργείς πολύχρωμα αστέρια.
Πεθαίνοντας,
Σπας και γίνεσαι ένα εκατομμύριο ποιήματα...
ΚΙ έρχεται έπειτα η άνοιξη, όπως την είχες φανταστεί.
Λουσμένη αίμα, λουλούδια και συνθήματα...

Κι ίσως μια μέρα, η έκρηξη σου φέρει την επανάσταση.
Ίσως γεννήσει μια νέα γενιά
Σαν εκείνες που δεν έζησες ποτέ.
Γεμάτη μουσική,
Γεμάτη γέλια.
Γεμάτη νεκρούς.

Ίσως φέρει πίσω το 70'
Με μπάτσους, φοιτητές και θεούς...

Μια μέρα, ο θάνατος σου θα είναι η μεγαλύτερη Άνοιξη του αιώνα.

Αριέλλα. Μπορείς να φέρεις τον τυφώνα.
Αρκεί μόνο να γράψεις.

Μη μαλώνεις με τον εαυτό σου.
Μη σωπάσεις.
Είσαι μοιραία.
Είσαι αιώνια και καθαρή...

Είσαι η αλήθεια
Που θα φέρει
την αναγκαία συντριβή.

26/1/2021