Ποιήματα

Η Άνοιξη των Νεκρών

Μετά από κάθε πάρτι, με βρίσκω νεκρή.
Παγωμένη,
με τα άκρα μου απλωμένα σαν σταγόνες,
λίγο πριν κλείσει η μουσική.
Η σορός μου, άτσαλα ξαπλωμένη
εκεί που πριν χόρευαν θαμώνες.
Έξω, εδώ και ώρα, ο ήλιος...
Ξημέρωσε πάλι η άνοιξη, μολυσμένη.

Κι εγώ κοιτώ γλυκά το φως,
αγρίως δολοφονημένη.

Με βιαστικές κινήσεις με πιάνω και με σέρνω από τα πόδια.
Τα μαλλιά μου πλέουν απαλά στο πάτωμα
Σαν ουρά νυφικού.
Στο πρόσωπο, ακόμη απορία.
Η ζωή αναπνέει για τελευταία φορά στα μάγουλα μου.
Πώς μπόρεσα να σε κατακρεουργήσω, βρε ομορφιά μου;
Μ' ένα γιατί σε κοιτάζω, όπως κι εσύ.
Με κρύβω βίαια, μη με δουν
Και φεύγω υπεράνω πάσης υποψίας.

Τι παράξενη εποχή...
Μα, έπρεπε να το περιμένω.

Αφού το ξέρω.
Το κόστος της δικής μου άνοιξης, είναι η ζωή μου.
Είναι η μοίρα μου
Ν' ανθίζει η πλάση, κι εγώ να πεθαίνω.

Πότε με κατασπάραξε όλη αυτή η υπάνθρωπη πείνα.

Κουράστηκα.
Δεν είμαι ούτε παιχνίδι, ούτε επίδεσμος, ούτε βιτρίνα.
Πόσο λυπηρό
Να παλεύουμε μια ζωή να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πράγματα.
Χρήσεις. Σωτήρες. Θαύματα.
Γέφυρες ανάμεσα στις ψυχικές αντιφάσεις των άλλων.

Στ' αλήθεια, τι βρωμερό κι αποπνικτικό περιβάλλον.
Πότε βρέθηκα εδώ;
Εγώ κατάπινα αστέρια και φύσαγα φωτιά απ' τα πνευμόνια.
Πώς βρέθηκα να πνίγομαι μέσα στα ίδια μου τα χρόνια;

Δεν θέλω κανέναν. Κανέναν Μεσσία.
Οι προσδοκίες μου για την αγάπη που ονειρεύομαι
Δεν καθρεφτίζονται στη μούρη κανενός σας.
Πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν να χειροκροτά το σιχαμένο θέατρο σας.
Δεν ερωτεύεστε. Απλώς τρέφετε το γυάλινο ανδρισμό σας.
Σιγά τα αίματα.
Δεν είστε
παρά ανθρωπόμορφοι κάδοι που πνίγονται στα ίδια τους τα ψέματα.
Θα προτιμούσα να πεθάνω αντί να ψάχνω στα σκουπίδια το φαγητό μου
Κι ανάμεσα σας, τον άνθρωπο μου.
Βαρέθηκα να περιμένω να ζήσω ο,τι διαβάζω στα βιβλία.
Βαρέθηκα να περιμένω τη δική μου ιστορία.
Αρχή, μέση και τέλος. Δε ζητούσα κάτι άλλο.
Όλοι γουστάρετε να αφήνετε τα πάντα σας μισά.
Καφέδες, λέξεις, όνειρα, φεγγάρια.
Αγάπες, έρωτες... Παπάρια.
Τρέχω σαν χάμστερ στους φαύλους κύκλους της ξεφτίλας σας.
Πάντα αργώ λίγα λεπτά να ανακαλύψω τη σαπίλα σας.
Λίγα λεπτά που ειν' αρκετά για να σας αγαπήσω.
Αυτή θα είναι η δική μου κρεμάλα.

Πάρτε τα λουλούδια μου. Δεν τα θέλω πίσω.
Θα μεγαλώσω άλλα.

Όμως αυτά, θα τα κρατήσω.

~2019