Ποιήματα

Δώδεκα φλόγες

Κι εσύ κρεμόσουν πάντοτε απ' τα σύννεφα.
Γιατ' ήξερες
Πως ο ήλιος μας πονάει και τους δυο.

Σε θυμάμαι
Φωτιά να βάζεις στα βροχερά πρωινά
Στις άρρωστες μέρες...
Φωτιά να γίνεσαι
Να μου καις τα κόκκαλα.
Να λιώνω από μέσα,
Τη σάρκα μου να γδύνομαι...

Πόσες φορές άραγε να' φυγες
Πόσες φορές να σκόρπισες αγκάθια.
Μα όσες κι αν ήταν,
Δεν πέρασε μια τόση δα στιγμή.

Κι είχες ένα βλέμμα από κερί.
Εύφλεκτα υλικά μπερδεμένα στην ίριδα
-στο βάθος στάχτη...

Πόσα δεν κατάλαβες
Με το τυφλό, όμορφο βλέμμα σου.
Κι ας ήσουν άγγελος,
Κάπου σκαλώσαν τα φτερά σου
Σε μια προπέλα, βαθιά στου χρόνου
Το αχόρταγο χάος.
Χρώματα ξεραμένα πάνω στον παλιό καμβά σου.
Νότες μπλεγμένες στα μαλλιά σου...

Τρέξαμε μίλια
Μα δε φτάσαμε τον παράδεισο ποτέ.
Και μάτωσαν οι φτέρνες μας
Απ' τις εικόνες...

Θα βρεθούμε
Στους ίδιους δρόμους κάποιο απόγευμα
Να ψάχνουμε το ίδιο παραμύθι.
Χαράζοντας την ανερχόμενη πανσέληνο
Μ' ένα σκουριασμένο διαβήτη.
Σαν εραστές της σιωπής...

Και θα γεμίσει η συννεφιά
Με θαλασσιές πυγολαμπίδες.

~2015