Ποιήματα

Ματαιότις ☆

Στα μεθύσια μου, γράφω τα καλύτερα μου ποιήματα.

Τι μαλακία.

Δεν ξεχνάω ποτέ συναισθήματα.

Ούτε τη ζάλη του αλκοόλ,

Ούτε των άλλων την τοξική απελπισία.

Δεν ξεχνάω ποτέ πόσες φορές έχω σημαδέψει με φωτιά τον εαυτό μου.

Δεν ξεχνάω ποτέ τι μου ψιθύρισε το ένστικτο μου

Προτού τελικά το αγνοήσω.

Κι ύστερα, καταλήγω ένα με τα θύματα.

Γίνομαι ό,τι σιχαίνομαι.

Στρέφω την οργή στο πρόσωπο μου

Και τραβάω τη σκανδάλη.

Ξυπνάω και δοκιμάζω πάλι.

Κι όταν αστοχήσω, σαν να χαίρομαι.

Το θανατικό μου παίρνει άλλη μια παράταση.

Με κούρασε αυτή η ενδιάμεση κατάσταση.

Να μην πεθαίνω, και να' χω χίλιες φορές πεθάνει.

Να κουβαλάω το ταλαιπωρημένο μου κουφάρι

Και να παλεύω ξανά να το κάνω να χορέψει.

Με κούρασε να μεταφράζω κάθε λέξη

Απλά επειδή όλοι μιλάνε άλλη γλώσσα.

Με κούρασε να κουβαλάω βάρη

Που δεν είναι καν δικά μου.

Κουράστηκα να μου φορτώνουν τόσα.

Ένα μικρό παιδί με μια βαλίτσα στο χέρι

Που όπου κι αν πάει, μένει για λίγο.

Ίσα που προλαβαίνω να ακουμπήσω τα γυαλιά μου στο κομοδίνο για να κοιμηθώ

Κι έρχονται και μου λένε πως πρέπει να φύγω.

"Δυστυχώς, έχουμε μια άλλη κράτηση".

Κι εκεί καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι είναι μοτέλ.

Κι όχι σπίτια.

Κι εκεί, με πιάνει αγανάκτηση.

Και καίω, σελίδα σελίδα, τα παλιά μου παραμύθια.

Φύγετε όλοι. Φύγετε.

Δεν ανήκουμε καν στο ίδιο βιβλίο.

Η μοναξιά μου είναι το άδοξο τέλος μου.

Κι εσείς στριμώχνεστε σ' ένα άτυπο αντίο.