Ποιήματα

Τρύπες

Υπάρχουν, νομίζω, δυο κατηγορίες ανθρώπων.
Αυτοί που ζουν υπηρετώντας σε αόρατες φωνές
Πίσω από γραφεία, γυαλιά και κοσμικές γιορτές.
Κι άλλοι που ισορροπούν στις χορδές μιας παλιάς κιθάρας
και ταξιδεύουν.

Είναι αυτοί που τους ζηλεύουν. Ή ίσως τους φοβούνται.
Είναι αυτοί που έχουν το θάρρος
Να ξεπηδούν από ουρανό σε ουρανό.
Είναι αυτοί
Που έχουν για λίγο
Κάτω απ' τα πόδια τους, το τίποτα.

Θυμάσαι;
Ήσουν έξι, κι έλεγες "θα γίνω πριγκίπισσα"
Φτύνοντας τα πρώτα σου δόντια.
Μα η κοινωνία δεν είναι φτιαγμένη
Για να χωρά τα φθηνά, αφελή σου όνειρα.
Κινείται σε γραμμή οριζόντια.

Και τώρα είσαι απλά μια τύπισσα
Με καταπιεσμένες ορμές
Εθισμένη στον νες
Λες πως κάνεις αυτό που θες
Μα το αλκοόλ στάζει από τα μάτια σου βράζοντας κάθε βράδυ.
Ξεχνάς συχνά να κάνεις σεξ
Στην τηλεόραση ειδήσεις
Μην την κλείσεις.
Λίγο σκατό ακόμα.
Κι άλλο λίγο...

Έξω, στους δρόμους, οι άνθρωποι.
Ακροβάτες, μπαλαρίνες, ισορροπιστές,
Συνταξιούχοι, γριές με τσάντες οικολογικές,
Μάγοι, ελέφαντες, παραιτημένοι συνδικαλιστές,
Νότες που πιάστηκαν λαθραία στον αέρα...
Βλέμματα υπόκωφα. Υφάσματα εμπριμέ.

Τι περίεργη κι αυτή η μέρα.

Και τα παιδιά του 2001
Από οθόνες κρεμασμένα
Καλουπωμένα
Σε ρούχα από φόβο συνηθισμένα
Κυνηγάνε σε σταθμούς
Τα αποδημητικά τραίνα...
Η έτοιμη γνώμη, όπλο τους.
Ο έρωτας ταμπού.
Σκλάβοι ενός ανύπαρκτου, ανελέητου κοινού.
Μεγαλώσαμε πριν λάβουμε μέρος στο νέο challenge.
Τι θα πει ο κόσμος;
Τίποτα. Ούτε που γελάει πια.
Το έμαθε πια καλά το ανέκδοτο.

Μόνο που αν κοίταζες καλύτερα
Θα' βλεπες σε υπόγειες τρύπες κι ανεμόσκαλες
Ένα πέρασμα
Στο Πουθενά που ονειρεύονται οι τρελοί.

~2017