Ποιήματα

Η σκιά του φεγγαριού

Νιώθω τη σκόνη '
Από αυτήν είμαι φτιαγμένη.

Τα δάκρυά μου χάνονται
σκορπάνε σαν ροδοπέταλα
σάπια, μαυρισμένα
ξεχασμένα απ' τις γιορτές
και κάποιο γλέντι που κόπηκε, θαρρείς,
στη μέση.
Χτυπάνε το χώμα.
Το ραγίζουν.
Και βγαίνει από μέσα του
ορμητική, η Κόλαση.

Τα θρύμματα με καθρεφτίζουν αμυδρά.
Διαλύουν την εικόνα μου
σε χίλιες επιφάνειες.
Πώς κατάφερα να μοιάζω
τόσο πολύ στο Θάνατο.
Πώς άγγιξα στα χέρια μου
την άγνωστη ομορφιά του.
Τη λήθη του. Τη μοναξιά του.

Το αίμα μου ξερό.
-Άλλοτε μ' έπνιγε-
τώρα με γδέρνει.

Δεν έχω τίποτα να χάσω.
Μα έχω τα πάντα.

Μέσα απ' τη σάρκα μου που χάσκει αργά,
βγαίνει ακατέργαστο,
ανυπέρβλητο,
το Χάος.

~2016