Ποιήματα

Ασυνάρτητο

Έχω τα νεύρα μου και δε με βλέπω να κοιμάμαι.

Σκέφτομαι αν όντως σε αγαπάω.
Αφού δε μπορώ και δε θέλω να σε εμπιστευτώ
Τίποτα δε σου χρωστώ.
Μόνο τα κόμιξ σου.
Ίσως σε αγαπάω με τον τρόπο που αγαπάει μια μάνα ένα παιδί με σύνδρομο ντάουν.
Απογοητευμένα.
Και δεν περιμένω τίποτα όμορφο από σένα.
Σε έχω ικανό μόνο για ενδιάμεσες καταστάσεις.
Γι' αυτό δε μπορείς να με σπάσεις.

Δεν ξέρω αν έγινα κακιά ή σκληρή τώρα πια.
Ξέρω μόνο ότι τίποτα δε με ενθουσιάζει.
Όλα κι όλους σας βαριέμαι.
Έχω τον κάθε παπάρα να προσπαθεί να πλησιάσει
Από πότε ζω σαν ταξιτζής στην Ομόνοια;
Στον οισοφάγο μου σκάνε μπαλόνια
Από παλιά παιδικά πάρτι.

Δεν έχω χάρτη.
Όμως το δρόμο τον ξέρω πια καλά.

Θέλω να πίνω όλο και πιο συχνά.
Η κοπέλα στο μίνι μάρκετ το ξέρει.
Πίνω γιατί τα προσωπικά μου πάρτι με κάνουν να βαριέμαι λιγότερο.
Μακάρι να' χα κι ένα κότερο.
Δεν υπάρχουν καλεσμένοι.
Έτσι, το πιώμα μου βγαίνει φθηνότερο.
Τι όμορφα που γράφω μεθυσμένη...
Κεντάω τη λύσσα μου στα χαρτιά με μουδιασμένο το δεξί μου χέρι.

Μην το πεις πουθενά.
Μάλλον είμαι ερωτευμένη ακόμα με τα μαλλιά του και τη φωνή του.
Δεν ήταν έξυπνος.
Όλοι λίγο βλαμμένοι είστε τελικά.
Ο καθένας σας μασουλάει αχόρταγα μια νόστιμη κατ' αυτόν πλευρά μου.
Κι έπειτα μου τη φτύνει στη μούρη.
Αφού μου κάνει τον καψούρη.
Κανείς σας δε θα με φάει ολόκληρη, μουνάκια.
Παλιά σας έλεγα πρίγκιπες, τώρα είστε ένα μάτσο ιστορίες για παιδάκια.
Εκείνος ήταν ο πιο όμορφος άγγελος εκεί έξω.
Έχει μυστικά κρυμμένα στα τσιγάρα του.
Σιγά μη βρει πιο βαρύ θησαυρό, ο γελοίος.
Θα τον βασανίζω αιφνιδίως.

Αυτός που περιμένω θα ξερνάει πάνω μου χιλιάδες χρώματα.
Αυτός που περιμένω ζει σκόρπιος σε βιβλία και σαχλές ταινίες.
Πού είσαι βρε ψυχή μου;
Είμαι αληθινή και σε περιμένω σε παράλληλους γαλαξίες.
Σκάλωσα κι έχασα το τελευταίο διαγαλαξιακό τρένο.

Μα σε περιμένω...

~2018