Ποιήματα

Άστρα & κύματα

Είσαι το παιδί ενός άλλου ήλιου.
Ενός μακρινού αστεροειδούς.
Πολίτης ενός ξένου γαλαξία.

Δεν ξέρω.
Έχεις κάποια ουράνια, χαοτική γοητεία.
Μάτια ασυνήθιστα.
Σαν πύρινοι κομήτες.

Ξέρεις να μεταφράζεις πλανήτες.
Μιλάς σε γλώσσα αστρική. 

Η προέλευση σου άγνωστη,
σαν την πρώτη Δημιουργία.
Κάπου χαραγμένο στα πλευρά σου,
Το καλοκαίρι που γεννήθηκα.
Είσαι μια μελωδία μυστική.
Μια όγδοη νότα.
Χιλιάδες αστέρια στα μαλλιά σου σφηνωμένα.
Πόσα δεν έγραψα για σένα...
Τα ποιήματα μου περασμένα, σαν υπόσχεση
Στο δάχτυλο σου.

Δεν ξέρω.
Ίσως ερωτεύτηκα λίγο το φως σου.

Πόσα δε θα'γραφα ακόμα.
Για σένα, θα βεβήλωνα το χάος.
Κάθε ουράνιο σώμα...
Θα έκλεβα τους δακτύλιους του Κρόνου
Να τους κρεμάσω στα αυτιά σου.
Θα σου κατέβαζα το φεγγάρι, να το παίζεις στα δάχτυλα σου.
Να σε καίει, και να γελάς...
Να το σπας σα σταφύλι
Μες στο ποτήρι σου.
Να το μυρίζεις και όμορφα, όμορφα να μεθάς...

Κι η νύχτα να λιώνει για χατίρι σου.

Δεν ξέρω.
Θα σου χάριζα τα ανθρώπινα όνειρα μου.
Θα κρέμαγα σ'ένα σύρμα της ΔΕΗ
Όλες τις μέρες που σε είχα αγκαλιά μου.
Να ανεμίζουν λευκές...
Να ομορφαίνουν την πόλη.
Να σκοντάφτουν αιθεροβάμονες κι ισορροπιστές...
Κι ας με ζηλεύουν όλοι.
Άνθρωποι, ποιητές, θεοί...
Κι ας ξέρω πως ο έρωτας δεν τον φοβάται τον ηλεκτρισμό.
Κι ας διαλυθώ στα χέρια σου.
Μια χούφτα άμμος
Ξεπλυμένη απ'τον ωκεανό.
Σαν κάποιο κύμα να σάρωσε τα κόκαλα μου.

Τι με κοιτάς
Σα να στραγγίχτηκε όλη η θάλασσα στα μάτια σου.
Σ' αυτή τη θάλασσα, χαμένο τ'όνομά μου.

Δεν ξέρω.
Ίσως και να'σαι
Το τελευταίο ποίημα μου.

~2020