Ποιήματα

Διαμάντια στο βυθό

Κι έμεινα εδώ.
Στη μέση του γαλάζιου μου πουθενά.
Πού βρίσκομαι, κανείς δεν ξέρει.
Κανείς δε βούτηξε τόσο βαθιά
Το χαμένο μου εαυτό πίσω να φέρει.

Μόνο μου όραμα του ουρανού το φως
Και ο σάπιος, ο μαυρισμένος μου βυθός...
Ποιο ναυάγιο άραγε να με παρέσυρε
Ποιος άγνωστος Τιτανικός;...

Δεν έμαθα να επιπλέω
Στην επιφάνεια δεν ξέρω να περπατώ.
Έμαθα να βουλιάζω με τη μια
Να βλέπω τον εαυτό μου να χάνεται
Κουβαλώντας την ανυπολόγιστη του αξία
Και τα κρυφά του μεγαλεία...

Μικρό διαμάντι, να χαράζει το κενό
Ένα κομμάτι πλούτου στον πιο βαθύ ωκεανό.

Δε φοβάμαι πια. Τίποτα δε φοβάμαι.
Ούτε τη νύχτα, ούτε το σκοτάδι.
Κι όλο κοιτάζω εκείνα τ' αμυδρά αστέρια
Σαν έρχεται το βράδυ...
Θαρρώντας πως της λάμψης της δικής μου είναι καθρέφτες.
Πως βλέπω εμένα εκεί ψηλά.
Πως λάμπω μες στα σκοτεινά...

Κι ας μην έχω ουρανό να κατοικήσω
Κι ας είμαι ένα άστρο αφανές,
Τα όνειρα μου σκαλοπάτια
Ν' ανέβω χίλιες κορυφές.

Κάποτε θ' αναδυθώ.
Σπάνιο κόσμημα, που αξίζει χρυσό.
Ατόφιο, αληθινό...

Τι κι αν πετάς ένα διαμάντι στο βυθό.
Διαμάντι παραμένει.
Έτσι είμαστε φτιαγμένοι.
Για να γυαλίζουμε. Για να αξίζουμε.
Ακόμη και στον πάτο βυθισμένοι.

~2014