Ποιήματα

Κοινωνική ανορεξία

Το μυαλό μου με πονάει.

Καθρέφτες παντού
γύρω μου.
Κι όλο με βλέπω εμπρός μου
τέρας του εαυτού
που ποτέ δε μ' αγάπησε.
Στο κεφάλι μου φωνές.
Εικόνες.
Καπνοί. Νύχια. Αγκάθια.
Βάζω το δάχτυλό μου
να τα βγάλω
Κι όταν φτάσει εκεί, ξερνάω.
Ξερνάω όσα μου δίνει η κοινωνία
να καταπιώ.
Ξερνάω. Σέρνομαι.
Για να γίνω ποια;

Τα χρυσά μου κόκαλα
οι θησαυροί που πάντα ψάχνω.
Αυτοί που σκάβω
για να βγάλω προς τα έξω.
Τους αγγίζω
νιώθω το χρυσάφι να ρέει
στις φλέβες μου.
Άρρωστα, πράσινα φαντάσματα
θολώνουν το εγώ μου.

Άρρωστη. Εγώ;
Κάνεις λάθος, καλά είμαι.
Απλά δεν έχω σφυγμό.
Απλά πονάω.
Από τις σκέψεις.
Από την άγνοια.
Από τα χάπια.
Ακόμα δε μου φαίνομαι Κέιτ Μος.
Θέλω να πεθάνω.
Όχι, δεν είναι ξεπεσμός.

Είναι αυτοβιασμός.

Δεν καταλαβαίνεις.
Σκάσε.
Σου είπα ότι δεν πεινάω.
Δε θα φάω.
Άσε με να γίνω μια ακόμα παρενέργεια.
Άσε με να τους δείξω
πόσο με γάμησαν.
Άσε να γίνω η θλιμμένη μαριονέτα
που ζητούσαν.

Όχι, δεν πεινάω.
Συγνώμη.

Δεν είμαι.
Δεν θα' μαι ποτέ αυτό που αγαπάω.

~2016