Ποιήματα

Σκιά

Μάζεψα τα χρυσά κομμάτια μου,

όλα όσα θαύμαζα σε μένα

τα'κανα σκόνη

Και τα σνίφαρα απ τη μύτη.

Έγινα πέτρα.

Λίγο να ξύσεις το γρανίτη

Από τα μάτια μου,

Θα τρέξουν δάκρυα μολυσμένα.

Και θα'μαι ένα κλαμένο αγίασμα.

Ένα απ'τα θαύματα του κόσμου.

Θα'μαι προσκύνημα.

Θα'μαι άλλο ένα ποίημα

Που δε γράφτηκε, γιατί έχω πάλι πιει.

Έχω αρνηθεί τον εαυτό μου

Κι ό,τι με έκανε υπέροχη.

Η ζωή μου, αγέρωχη,

Περνάει μέσα απ'τα δάχτυλα μου κάθε μέρα.

Οι άλλοι, στους δρόμους, ζουν.

Σπουδάζουν, πιάνουνε δουλειά, πτυχία, όνειρα.

Κι εγώ,

Αρνούμενη να αποχωριστώ την ξέφρενη μου εφηβεία,

πνίγομαι στα ίδια μου τα απόνερα.

Διαλύω την πάρτη μου.

Γίνομαι μέρα τη μέρα το ανορεξικό, σάπιο κομμάτι μου.

Στραγγίζομαι από κάθε γαμημένη ουσία.

Σαν αχυρένιο κάστρο,

Πέφτω με κάθε φύσημα.

Κι όσο για κείνο το άστρο,

Ακόμη κλαίω που ποτέ δε μ' ερωτεύτηκε.

Πνίγηκα πια στο άσπρο.

Διάφανη ακροβατώ

Πάνω απ'τη μυστική, αιματηρή μου τραγωδία.

Μια μέρα, δε θα ζω.

Και δε θα φταίει καμιά εξουσία.

Καμιά οικογένεια. Καμιά ουσία.

Κανένα σύστημα.

Θα φταίει μονάχα ο εαυτός μου.

Μια μέρα, που θα είναι άλλη μια από κείνες

Που θα γίνω τριμπούρδελο κλειδωμένη

Στην υπέροχη, μοναχική σπηλιά μου,

Μια μέρα, μέσα από το λήθαργο και τον εμετό,

Η καρδιά μου,