Και κάθε μέρα
Τέτοια ώρα περίπου,
(Τα λευκά δειλινά του άρρωστου χειμώνα),
Τα ίδια.
Ο νους μου, άγριος σαν κισσός,
Σκαρφαλώνει τους τοίχους
Φτάνει ψηλά, ζητάει απάντηση...
Γίνεται σύννεφο και σκόνη
Γεμίζει όλο το δωμάτιο.
Μα κάποτε, βρίσκει φραγμό.
Σαν να του κόβει το ταβάνι
Το δρόμο προς τον ουρανό.
Κι αφού φουσκώσει και με πνίξει
Λιώνει ύστερα από απογοήτευση.
Γίνεται βροχή.
Και πέφτει.
Και με βρέχει.
Κι αύριο πάλι, η βροχή θα εξατμιστεί...
~2014
YOU ARE READING
Ποιήματα
PoetryΤα ποιήματα μου. Άλλοτε αισιόδοξα και ενθαρρυντικά, άλλοτε μεθυσμένα, οργισμένα και χτισμένα από αντιφάσεις και αλλεπάλληλους ψυχικούς οργασμούς. Τα ποιήματα μου παλεύουν να υπερασπιστούν ή να κρύψουν τον μικρό εαυτό μου. Το ταξίδι της μικρής, που τ...
