Ποιήματα

Γυάλινα πρίσματα

Είναι το δωμάτιό μου, κι οι τοίχοι είναι ροζ.
Ροζ.
Σαν χάπια.

Καμιά φορά απ' την υγρασία,
οι τοίχοι στάζουν...
Το χάπι σπάει.
Απαλή ροζ σκόνη γεμίζει τον αέρα.
Με καταπίνει.

Ποιος καταπίνει ποιον εδώ μέσα;

Νυστάζω.
Ο καπνός με βαλσαμώνει.
Εισχωρεί στο αίμα.
Το κάνει κορτιζόνη.
Το είδωλό μου στον καθρέφτη
με τα κόκκινά του μάτια
με καρφώνει.
Ποια από τις δυο μας είναι μόνη;

Θρύψαλα.

Ξυπνάω. Είμαι στο λεωφορείο.
Τριγύρω παρελαύνουν μάσκες.
Γριές, πρεζάκια κι ακροβάτες,
κλέφτες, πουτάνες, μαθητές, διευθυντές.
Μπόχα.
Κάποιος άστεγος βρωμάει.
Ασφυξία. Δυσανασχέτηση. Φωνές.
Στρέφω αλλού το βλέμμα.
Μα ξάφνου, ο χρόνος σταματά.
Κι εκεί είναι που καταλαβαίνω
ότι όλη η βρώμα αναβλύζει
από μένα.
Από σένα.
Απ' τα ανθρώπινα οστά.
Από τις λέξεις και τα γέλια.
Από πληγές.
Από ψυχές.

Κοιτώ το πάτωμα που τρέμει.
"Να' ξερες τι αποχέτευση είσαι μέσα σου
προτού κρίνεις εκείνον που κοιμάται στα σκουπίδια".

Αρχίδια.

Με σπρώχνουν σε αίθουσες που δεν έχουν πάτωμα.
Έχουν μόνο σχοινιά.
Αν δεν ισορροπείς, βουλιάζεις στο απόλυτο κενό.
Μα στο βυθό τους έχω βρει
τον ουρανό.

Τι κι αν οι μαύρες τρύπες είναι πρίσματα
που μετατρέπουν το χαμένο φως
σε έκρηξη χρωμάτων;

~2017