Ποιήματα

Πεταλούδες

...Και δεν μου μίλησες ποτέ.

Και το ποτέ είναι μια λέξη ανύπαρκτη.
Που αναφέρεται στο πριν
και το μετά.
Μα το ποτέ είναι λίγο.
Πώς εκφυλίζεται μια λέξη
ανάμεσά μας μόνο.

Ζούσες στο χτες, κι είχες δυο μάτια παιδικά.
Δυο μάτια παράξενα...
Δεν θα μπορούσα να μισήσω
κανένα απ' τ' άλλα του προσώπου σου σημάδια.
Παρά μόνο τα μάτια σου. Γιατί δεν τα ξέρω.

Δεν με κοίταξες ποτέ.
Και το ποτέ είναι μια λέξη.

Έχεις ένα όνομα που δεν σε έχει.
Αλλάζουν τα ονόματα
που κολλάνε στο σώμα σου με το χρόνο.
Κι εγώ, που δεν ξέρω πώς σε λένε,
σου δίνω χρώματα.
Αυτά σου ταιριάζουν πιο πολύ από τα ονόματα.

Κάποτε μου' δινες πεταλούδες.
Μετά τις σκότωσες και μου' δωσες το αίμα τους.
Και τώρα μετράς ένα ένα τα αστέρια
που κατρακυλούν στον οισοφάγο μου
και καρφώνονται στην καρδιά μου.

Θολές εικόνες...
Μα τ' αστέρια δεν είναι πεταλούδες, αγάπη μου.
Το ξέχασες;

Πληγή μου.
Προσευχή μου.
Μελάνι στο χαρτί μου.
Θα γράφω για σένα μέχρι τη δύση του τελευταίου αστεριού.
Κι όταν χαθείς, θα σε φέρνω πίσω.
Θα' σαι τοπίο του πιο άγνωστου ζωγράφου.
Όλοι εσένα θα κοιτούν
κρυφά ερωτευμένοι με τα χρώματά σου.

Πόσο στ' αλήθεια μοιάζει με ανθρώπινη παράνοια.
Ενώ ο,τι είναι
συνοψίζεται σε μια απλή λέξη:
Ποτέ.

Μα αρκεί που ξέρω
πως μια νύχτα, οι πεταλούδες σου
θα πετούν άγριες γύρω απ' το φεγγάρι.

~2015