Ποιήματα

Ερωτευμένοι, δολοφονημένοι, κι όλοι αυτοί οι τρύπιοι ☆

Είμαι αμήχανος. Τρωτός.
Είμαι νευρικός.

Κοιτώ τα μάτια των ανθρώπων μανιωδώς.
Είμαι φευγάτος.
Είμαι τρελός.
Είμαι παραβατικός.
Είμαι ένας νέας γενιάς ρομαντικός.
Στο ένα χέρι πένα
Στο άλλο ασπίδα και φωτιά.
Γράφω απελπισμένα.
Καίω αισθήματα χλωρά
Που δεν έχουν παραλήπτη.
Γράμματα χαμένα...
Αφήνω πράγματα μισά.
Είμαι παιδί, γαμώ το.
Στ' αλήθεια, τι περίεργα τα σημερινά παιδιά.
Κυκλοφορούν οπλισμένα.
Αντί να παίζουν στα στενά, πετάνε βέλη πυρωμένα.
Χειροτεχνίες, νότες, γράμματα...
Κι όλο γυρνάνε σπίτι γραντζουνισμένα.
Κοίτα πώς έχουμε κάνει τον έρωτα να φαίνεται.

Γιατί το παιδί που δεν καίει, σήμερα καίγεται.

Κι όλο πετάμε, σαν άγγελοι, στις γειτονιές του διαβόλου.
Κι όλο πολεμάμε τον έρωτα με εγωισμό.
Κι όλο πετάμε μολότοφ ο ένας στα φτερά του άλλου
Ως φόρο τιμής στον εφηβικό μας σουρεαλισμό .
Κι όλο καμένα πούπουλα πέφτουν αργά αργά στη γη.
Κι ο κόσμος λέει πως βρέχει.
Χωρίς να ξέρει κανείς τι έχει πραγματικά καεί.

Είμαι ένας νέας γενιάς ρομαντικός.
Καύλας, κρυψίνους κι επαναστατικός.
Έχω μυωπία και δαγκώνω τα στυλό.
Μαλλί σπαστό που μου πέφτει στο μάτι.
Όλο κυνηγάω να ερωτευτώ κάτι.
Είμαι ψηλός, αμήχανος κι αδερφή.
Κι αν όχι, είμαι κατά κόρον διαστροφικός.
Γράφω γι' αγγέλους λες κι είμαι ο Θεός.
Τόσο καλά τους ξέρω.
Ο κόσμος με κάνει να υποφέρω.
Τον πολεμάω με τις λέξεις.
Είμαι κάτι που είμαι σίγουρος ότι δε μπορείς να αντέξεις.
Ακατανόητος κι ασυμμάζευτος, θα πεταχτώ στη στροφή σου.
Θα αγγίξω απροειδοποίητα την απαίδευτη ψυχή σου.
Θα την πακετάρω και θα στην κάνω δώρο.
Με νιώθεις να παίζω με την αντίληψη σου;
Είμαι το πλάσμα που ευθύνεται για την τέχνη αυτού του κόσμου.
Ενώ εκείνος μ' απορρίπτει, εγώ τον κάνω σβούρες
Δεν είμαι γαμπρός για τις ρηχές σας πατσαβούρες.
Τα σπίτια κι οι ιδιοκτησίες με συνθλίβουν.
Είμαι αρχαίο στοιχειό για τη μοντέρνα κοινωνία.
Είμαι μια πρόκληση για την αστυνομική βία.
Είμαι κρυφό εμπόδιο στην τρύπια σας οικονομία.
Ένας μου στίχος κι έχετε πέσει με τη μία.
Από μικρός έπαιζα τέλεια ντόμινο.
Γι' αυτό και φρόντισαν να με κρατήσουνε ανώνυμο.
Είμαι απειλή στα δεδομένα του μέσου τηλεθεατή
Αλλά ειδικά εκείνου που κινεί τα νήματα.
Πάνω στο σώμα μου, χιλιάδες μνήματα.
Πτώματα όπως ο Καλτεζάς, ο Αλέξης, ο Ζακ.
Μπορεί στα μικρόφωνα να έχω τρακ
Αλλά μέσα μου βασιλεύει, οργισμένος, ο Ποσειδώνας.
Σηκώνει, με ένα μου σύνθημα, τους επτά ωκεανούς.

Πόσες θάλασσες θέλετε ρε;
Πόσους νεκρούς;
Πόση ποίηση θέλετε για να πετάξετε τα γκλοπ σας;
Νιώθω τη βία να κυλά στο μάγουλο σας.

Κι αν είμαστε όντως φτιαγμένοι από βία,
Εγώ είμαι ελαττωματικός.
Εγώ ντρόπιασα ολόκληρη την ανθρώπινη βιομηχανία.
Αντί να βλάπτω, δημιουργώ σαν τρελός.
Ανήκω στα σκουπίδια σας
Γιατί δε με βαστάν τα αρχίδια σας.
Με φοβάστε, γι' αυτό και με ζητάτε πεταμένο.

Δεν ξέρω τι σας μάθανε.
Μα εγώ έναν καλύτερο κόσμο περιμένω.
Εκεί, στην άκρη του δρόμου, μ' ένα τσιγάρο
Και το γόνατο στον τοίχο λυγισμένο...

Και κάπου εκεί,
Πάνω στη νιότη μου
Με τα λουλούδια μου στον ώμο
Λάβαρο στην επανάσταση μου,
Πεθαίνω.

~2019