Ποιήματα

"Χορεύουμε;"

Κοιμάσαι όμορφα, σαν παγωμένη λίμνη.
Μα το μυαλό μου ξερνάει λέξεις όταν κλείνω τα μάτια μου.

Σε φιλάω και σου χαρίζω τα διαμάντια μου.
Φτύνω πάνω στο στέμμα σου μαργαριτάρια
Κι αυτά κολλάνε στις σχισμές σου.

Μη φοβάσαι κανέναν, γιατί είσαι σπάνιος.
Το πιστεύω.
Θα ψηλώνεις σαν πύργος, όσα και να σου ρίχνουν δακρυγόνα...

Κοιμάσαι πάνω στο στήθος μου, κι οι αύρες μας ενώνονται
και συνθέτουν την πιο όμορφη πανσέληνο του αιώνα.
Είμαι μια ατσάλινη γοργόνα
Κι εσύ ένας ακροβάτης που ισορροπεί από αστέρι σε αστέρι.
Συναντηθήκαμε σε εκείνη τη μακρινή γραμμή του ορίζοντα
Και την περπατάμε χέρι χέρι...
Μου μαθαίνεις τα σύννεφα. Σου μαθαίνω τα κοχύλια.
Με φιλάς και γεμίζουν τα πνευμόνια μου βανίλια.
Θυμάσαι;

Σε κοιτάζω ενώ κοιμάσαι,
και τα τέρατα στο κεφάλι σου κοιμούνται κι αυτά σαν άγγελοι...

Μέσα στο μαύρο κέντρο του ματιού σου θέλω να πνιγώ...
Θέλω να κολυμπήσω μέσα στα μυστικά και τις πληγές σου.
Θέλω να βρω τους θησαυρούς σου και τους νεκρούς πειρατές σου.
Είσαι χλωμός σαν ένα άγριο, χειμωνιάτικο φεγγάρι.
Είσαι ο έρωτας: Τελικά, ήρθε να με πάρει.
Δε θα γυρίσω, πες τους.
Κούρδισες το σκονισμένο μουσικό κουτί μου
Και τρέλανες τις πεταλούδες και τις νεράιδές μου.
Περπατάω κι όλοι κοιτάζουν με απορία τις ραγισμένες άμυνες μου.

Οι λέξεις είναι τόσο λίγες...
Οι πίνακες μου, ημιτελείς
Κρέμονται απ' το στόμα μου σαν παρενέργειες της εποχής.

Μα δε θα φύγω. Θα δεις.
Θα ισορροπήσω μαζί σου ως το τελευταίο αστέρι.

Σε ρώτησα, "Χορεύουμε;"
Εσύ χαμογέλασες,
Και με πήρες απ' το χέρι.

~2018