Ποιήματα

Το Σύμπαν μέσα στο μηδέν

Δεν βρέθηκα εδώ. Με βάλανε.

Πλέοντας στο ονειρικό νερό μου
Μην ξέροντας ακόμη
Τον εαυτό μου.
Μισός γαλάζια πνεύματα, μισός κορμί.
Ένας άνθρωπος υπό κατασκευή.
Ακούω φωνές από πολύ μακριά...
Μα δεν ξέρω τι είναι γλώσσα.
Δεν την έχω δει ποτέ από κοντά.

Όλη μου η ύπαρξη,
Σμιλεμένη σε υγρή σάρκα
Και διάφανο, κρυστάλλινο αίμα.
Τα κύτταρά μου μολυσμένα.
Το DNA μου υφαίνει κάθε σκαλοπάτι του.
Νιώθω όμως ακόμη το Άπειρο.
Χωράει μέσα μου ένα ανυπέρβλητο κομμάτι του.

Κι όλες οι σκιές του μέλλοντος απορούν...
Είμαι κάποιος;

Θ' απορώ κι εγώ όταν γίνω
ένας από αυτούς μετά.

Μα όχι. Όχι.
Πώς μπορεί κάποιος που αναδύεται από το Πουθενά
Και βρίσκεται φυλακισμένος
Τυχαία μέσα σε ύλη
(Αυτή είναι μονάχα του Προορισμού η πύλη -παράδοξο και λυπηρό)
να μην είναι κάποιος;

Τώρα με κυνηγάνε.
Με κυνηγάνε ενώ είμαι μέσα στο κελί μου
Και θέλουν να με βγάλουν έξω.

Δεν σας καταλαβαίνω.
Δε μπορώ να σας αντέξω.
Η λογική σας φωνάζει ότι υπάρχετε μόνο υλικά.
Χάσατε το Άπειρο.
Ήρθατε στον κόσμο χωρίς πνεύμα.
Κι ουσία καμιά...

Σκοτώστε με.
Διακόψτε τον ατέρμονο χορό μου
Μέσα στο ζεστό, πολύχρωμο υγρό μου.
Ακυρώστε το σκιερό μου μέλλον.
Γυρίστε με πίσω, στο Άπειρο μου.
Αφαιρέστε αυτό το ματαιόδοξο σώμα από την ύπαρξη μου.
Με πνίγει.
Τεμαχίζει την αιωνιότητα που ακόμη κρατώ.

Δώστε μου ένα Τίποτα
Το οποίο δεν θα προλάβω καν
Να φοβηθώ.

~2015