Ποιήματα

Αρρώστησα

Κλειδώνω σε υπόγειες σπηλιές
τα σύννεφά μου.
Μεθάω με λέξεις τοξικές.

Κάποτε κυνηγός
χάραζα πορείες στο γαλαξία
με τα νύχια μου.
Σκαρφάλωνα το Άπειρο
με άπειρα σκαλιά.
Γεμάτα ουρανό τα δίχτυα μου.
Χανόμουν σε θάλασσες
μπλε ωκεανούς από φωτιά.

Μα μάτωσαν τ' αστέρια μου.
Μαράθηκαν.
Και τώρα είμαι εγώ
ένας ακόμα κυνικός
με κρυμμένες πεταλούδες.
Πρώην σκοπευτής
που συχνάζει στα πάρκα των συμβιβασμένων
και σε χορούς αποκεφαλισμένων
Ντυμένος δέρμα και συνήθεια.

Απαγορευμένες γλώσσες
πίσω απ' τη σάπια μου οδοντοστοιχία.
Το στόμα μου φρουρός ατσάλινος
της ψυχής μου.
Κρατάει καλά ανέπαφους τους ουρανούς
που με τα χέρια μου έχω μαζέψει.
Με γδέρνουν τα κοχύλια μου
από μέσα.

Με πνίγουν σκουλήκια.
Μπλέκονται στα μαλλιά μου.
Διψάνε.
Τους θησαυρούς μου θε να πιούν
για να χορτάσουν.

Αρρώστησα
κι εγώ, όπως ο κόσμος.

Ξερνάει τη χολή του
με πνίγει αργά.
Κι εγώ γελάω.

~2015