Ποιήματα

Απογοητευμένο ☆

Να κρατάς τα ποιήματα σου για την πάρτη σου.

Μην αφήνεις κανέναν στο παλάτι σου.
Οι άλλοι γαμάν τα τείχη ίσα ίσα για να φύγουν.
Μην αναλώνεσαι σε βασίλεια που λήγουν.
Άστους μαλάκες στη μιζέρια τους.
Είσαι ο,τι πιο χρυσό θα άγγιζαν ποτέ τα χέρια τους.
Είσαι το όνειρο κάποιου που δε γεννήθηκε.
Μα κι αν...;

Αυτό το ποίημα γαμήθηκε
Κι εγώ έχω πιει πάλι.
Δεν γίνεται άλλο αυτό το χάλι.
Πρέπει κάποιος να με αγαπήσει πια
Για το στίχο μου
Για οτιδήποτε γεννάω με τόσο αλκοόλ και προστυχιά.
Για οτιδήποτε γαμιέμαι να χαρίσω.
Αυτός ο κόσμος με πεθαίνει, κι εγώ δεν κάνω στιγμή πίσω.
Θα γράφω ρε.
Θα γράφω μέχρι να σαπίσω.
Αυτό με μάθανε να κάνω
Και μ' αυτό θα πολεμήσω.
Κι ας μη με ερωτευτεί ούτε άστρο.
Έμαθα να ζω στο άσπρο.
Γι' αυτό τα χρώματα δε με τρομάζουν.
Τα μυαλά μου πλέον απ' το μουνί μου στάζουν
Σα δηλητήριο κόμπρας.
Όποιος ρουφάει την ποίηση μου, πεθαίνει.
Τους τρώει αργά το όπιο μιας σκέψης ντόμπρας
Την τρέμουν όλοι, τη γαμημένη.
Η αλήθεια μου
Τους αρρωσταίνει.

Αυτός που πιο πρόσφατα ερωτεύτηκα
Στέκεται λίγα μόλις μέτρα μακριά μου.
Είναι ο Εκείνος
Ή απλώς ο κανένας.
Δεν γνωρίζει ούτε εκατοστό απ' τη σκιά μου.
Κι εγώ ο μαλάκας
Κάθομαι και γράφω για πάρτη του σα μηχανή.
Ορκίζομαι
Εδώ, ενώπιον του μεθυσμένου εαυτού μου
Ότι δε θα τον αφήσω ούτε στίχο να δει.
Θα ψοφήσω κάθε πιθανότητα του.
Θα εκμηδενίσω την ποιότητα του.
Δεν θέλω να μοιάζει με έρωτα
Μα ο γαμημένος καυλώνει κάθε κύτταρο μου.
Αν αυτό δεν είναι ποίηση, τι σκατά είναι;

Γαμώ το κέρατο μου.
Άλλος ένας.
Κάθε φορά, αυτή η φράση.

Κανείς τους δε θα με φτάσει.
Θα είμαι πάντα η μαγεία
Που μες στην οργισμένη εφηβεία τους έχουν χάσει.
Θα ψάχνουν για μουνιά διψασμένοι
Κι εγώ, κουρασμένη,
Θα στέκω στην κορφή μου, φωτισμένη.
Δε θα με φτάνετε με τίποτα, καημένοι.
Θα τρέχετε μια ζωή σα λυσσασμένοι
Για λίγη ηδονή κατεψυγμένη.
Για λίγη σάρκα προτηγανισμένη.

Εγώ μαλάκες, μόλις άγγιξα τη φωτιά
Δεν έχω ανάγκη την ανάμνηση σας
Καίγομαι από δικό μου χέρι.
Εγώ μαλάκες, έγινα σήμερα με δύο κρασιά
Και δείτε τι έγραψα.
Εγώ δε φοβάμαι.
Έχω ήδη μια κατακρεουργημένη καρδιά.
Μη σώσετε να σηκώσετε καν το μπαλτά.
Όσα μου υπόσχεστε, τα έχω ήδη ζήσει.

Είστε απλώς μια πρόσκαιρη στύση.
Κι εγώ, μια άνοιξη με χίλια χρώματα.
Σας έχω μέσα μου σε πτώματα.
Τους σάπιους σας καρπούς ανακυκλώνω με μανία.
Κι ας μου δίνετε κακία.
Θα δίνω πίσω ευφορία.
Αυτή είμαι, μουνάκια.
Βαρέθηκα τα ανθρώπινα, σαχλά σας παιχνιδάκια.
Αγάπες, έρωτες, και λοιπά παραμυθάκια.
Θέλετε να σας κυνηγάω όπως η γάτα τα ποντικάκια.
Είστε άλλη μια κοινωνική κατασκευή.
Αυτό που κάνει τους ανθρώπους να νομίζουν
Πως αγαπούν τη συντριβή.

Προσπαθώ εδώ και ώρα να ξεράσω.
Η λεκάνη με κοιτά σιωπηλή.
"Γιατί δεν είσαι φυσιολογική, Αριέλλα;"
Σε έχουν φυλακίσει εκατό πούστηδες σε μια αιώνια τρέλα.
Μια μέτρια θα' σαι πάντα. Μια μέτρια.
Πάντα θα είσαι η χοντρή. Η χοντρέλα.
Τώρα ξέρνα. Ούτε αυτό δε μπορείς, καημένη.
Βάλε το δάχτυλο όσο πιο μέσα μπαίνει.
Ηλίθια.
Είσαι ο λόγος που πάλι ήπια.
Εκείνος δε θα σε δει ποτέ.
Θα τον φτάνει μόνο η φαντασία σου η τρύπια.
Αρρωστημένο πρότυπο ομορφιάς που ο κόσμος προτιμά να βλέπει
Παρά να αγαπάει.
Φθηνό ντεκόρ μιας χρήσεως.
Ούτε το πιο στενό σου τζιν δε σε χωράει.
Πόσο μάλλον ο κόσμος όλος.
Τώρα ξέρνα, για να μάθεις.
Ξέρνα μίσος για τον εαυτό σου.
Κι αν είσαι τυχερή, δε θα αφήσει λεκέ για πάντα στον οργανισμό σου.
Τα μαχαίρια που σου φτύνεις ίσως δεν πετύχουν κι απόψε το μέτωπο σου.
Τώρα χτύπα
Χτύπα τον παιδικό εαυτό σου.
Λες κι έφταιξε τίποτα αυτή η μικρή σε σένα...
Ο εμετός σου, οινόπνευμα.
Μελάνι.
Παιδιά κακοποιημένα...

Τώρα ξέρνα...
Κι ίσως κάποτε γίνεις το αγαπημένο σου ψέμα.

Μικρή γοργόνα,
Χλωμό αρτιστίκ σκιτσάκι του εικοστού πρώτου αιώνα,
Γυάλινη καρδούλα από ατόφιο τυφώνα
Μην σου το κάνεις ρε αυτό.
Μη σου πετάς άλλα δακρυγόνα...
Μη σε πονάς.
Είσαι η μόνη που αγαπάς.

Μη σε ξεχνάς, μικρή.
Μη με ξεχνάς...

~2019