Chapter 30: Over

19 1 0
                                    

In just a blink of an eye, everything seems to have fall apart. Dapat iiwasan ko na rin siya, dapat tigilan ko na dahil pinapakita na rin naman niya sakin na wala na sa kanya yung mga nangyari.

Pero heto ako, hinahabol siya.

"Allison, didn't we talk about this already?" He asked, irritated.

I can't help but to be shocked, what did I even do wrong?

"Yes, we talked about it already pero hindi mo naman sinabing sa lahat ng bagay iiwasan mo na ko." I said, upset.

He's been ignoring my text and he's not answering my call as well. I don't know what's the reason... or maybe I do but I don't understand how quickly he could be like this.

"Wag dito. I'll go to your place, we will talk there." And just like that, he left.

Naaawa ako sa sarili ko, naaawa ako sa pinang gagawa ko pero dati pa ay tanga na ako sa kanya, anong kaibahan ng ngayon?

Madiin kong naipikit ang mata ko ng maramdaman ko ang pag kirot ng ulo ko. I didn't have enough sleep at ilang araw na rin akong puyat. Masyado akong maraming iniisip at maging ang utak ko yata ay hindi na kinakaya ang lahat.

Naglakad akong mag isa sa hallway, lutang na nga yata ako at hindi ko napansin na kasabay ko na pala si sky na naglalakad.

"If you're tired, rest." He said. Nakatingin lang siya sa daan ng tingnan ko siya, Napansin niya yata na nakatingin ako sa kanya kaya nilipat niya at tingin niya sa akin, "You're like a sister to me so as an older brother I wouldn't want my only sister to be this stress." Huminto siya sa pag lalakad ng nasa harapan na ako ng classroom ko, humarap siya sa akin at binigyan ako ng malaking ngiti, something that is so rare to sky.

"I am not saying that you should forget everything in an instant but please, just remove those you know will only make it hard for you even more that won't even benefit you." He tap my head bago muling ngumiti pagkatapos non ay nag lakad na siya paalis.

When I am about to enter the room, nakita kong nakatingin sa direksyon ko si lucas pero hindi rin nagtagal ay inunahan niya na ako sa pag pasok sa classroom.

Maaga akong umuwi. I badly wanna talk to him kahit hindi ko alam kung saan magsisimula.

I want him to be honest, I want him to tell me everything. I know I am not in the position to ask him such questions, pero siguro naman deserve kong matanggal ang tinik sa dibdib ko diba?

When i arrived to my house, nakita ko ang sasakyan ni Lucas sa labas, naka bukas din ang pintuan. Oo nga pala, he also has a spare key in my house. Maliit na bagay but that shows how much i trusted him on everything, kagaya ng tiwala na meron ako sa mga kaibigan ko. This is my parents property that was given to me, dahil mas malapit sa school, but not even them has a key.

Nang buksan ko ang pinto, nagka harap kami. I don't know how to start a conversation with him. He is serious, blangko rin ang mga mata niya, mahirap basahin, mahirap intindihin.

"What do you want to know?" He asked. Should I ask him the question in my head? Parang bigla yata akong kinabahan.

Huminga ako ng malalim, kailangan kong ayusin ang sarili ko, "May tinatago ka sa akin no?" I asked.

I didn't have to ask that because I know the truth but I still did, gusto kong mang galing sa kanya.

"Be direct to the point." Hindi malakas ang boses niya but with the way he said that startled me. He is so cold, hindi ko yata kakayanin na tratuhin niya ako nang ganito.

Can We Fall, One More Time?Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon