| Angel | The Maze Runner Trilogy [PL]

𝐋𝐍𝐒 | 𝟏. 𝐈'𝐯𝐞 𝐦𝐢𝐬𝐬𝐞𝐝 𝐲𝐨𝐮.

JEŚLI NIE CZYTAŁAŚ/CZYTAŁEŚ POPRZEDNIEGO ROZDZIAŁU (BEFORE THE DEATH CURE) TO ZALECAMY TAM ZERKNĄĆ. BEZ POPRZEDNIEGO ROZDZIAŁU CIĘŻKO BĘDZIE ZROZUMIEĆ TO CO TU SIĘ STAŁO!

enjoy!

___________________________________

A N G E L I N A

Nużąca jazda pociągiem ciągnęła się już kilka godzin. Chciało mi się pić, choć wiedziałam, że DRESZCZ nie zlituje się nad nami i spełnią nasze potrzeby dopiero, gdy dojedziemy do celu. Wszyscy w tym wagonie mieli przywiązane ręce, by nigdzie nie uciec. Jason kontrolował nas i dbał o to, by wszystko szło po jego myśli.

Po naszej prawie udanej akcji odzyskania mi pamięci dowiedziałam się naprawdę wielu ciekawych rzeczy o mojej przeszłości. W skrócie miałam straszne dzieciństwo i starałam się o tym nie myśleć.

Dlaczego była prawie udana? Oczywiście nie udało nam się uciec od konsekwencji. Najbardziej oberwał Minho - w końcu zabrał broń, ubranie i kartę strażnika. Nie pamiętam tego co działo się przed tym, gdy obudziłam się z powrotem w pokoju. Może chciałam uciec od strażników albo przypadkowo nabiłam sobie tego bolesnego siniaka pod okiem?

Tak, czy inaczej wszyscy byli bardzo wychudzeni, bladzi i poobijani. W wagonie było bardzo cicho. Słyszałam jedynie dudnienie o tory.

Spojrzałam na Robin siedzącą z przodu po przeciwnej stronie. Nie miałam z kim porozmawiać, a byłam pewna, że gdybym siedziała z nią cała podróż minęłaby w miarę miło.

A co z Minho? Co z Teresą? Nie wiedziałam ich od momentu przywrócenia mi pamięci. Dowiedziałam się od Robin, że Minho dostał niezłe lanie i to tyle. Nie próbuję skontaktować się z Teresą, a ona ze mną. Straciłyśmy kontakt, co w sumie nie smuciło mnie praktycznie w ogóle.

A Newt? Thomas i Brenda? Tak bardzo za nimi tęskniłam, jednak moja nadzieja do spotkania ich malała każdego dnia. Zostały mi tylko odległe wspomnienia. Nie wyobrażałam sobie co mógł czuć chociażby Newt, widząc, jak kompletnie nie pamiętam niczego i nikogo. Tak bardzo chciałabym ich wszystkich zobaczyć, przytulić.

Siedziałam samotnie na końcu wagonu, starając się przespać kilka kolejnych minut lub godzin podróży. Od momentu, gdy odzyskałam pamięć śnią mi się koszmary. Widzę mojego ojca, który po prostu wychodzi z domu, mówiąc, że jest z DRESZCZem. Widziałam moją mamę, ginąca z ręki strażników. Obroniła mnie, tracąc życie.

Schyliłam głowę, myśląc dalej. Nie chciała, by ktoś zauważył, jak do moich oczu napływają łzy.

Pamiętam Lucasa. Gdy byłam dzieckiem jeszcze przed tym, jak DRESZCZ zabrał mnie i mojego przyjaciela do siedziby. Kiedy zostałam sama, zaoferował mi pobyt w jego domu. Jego tata był kimś w rodzaju naukowca, jednak olał DRESZCZ i zdecydował pracować na własną rękę. Lucas sprzed kilku lat był trochę inny niż ten, którego znałam podczas pobytu w Labiryncie i na Pogorzelisku. Był moim najlepszym przyjacielem z dzieciństwa. Poza tym chciałabym opowiedzieć mu wszystko o tym co działo się, gdy byliśmy dziećmi. Może to w jakimś stopniu naprawiłoby naszą znajomość? Za czasów Labiryntu nie byliśmy ani wrogami ani przyjaciółmi. Po prostu rozmawialiśmy.

Gdy przywrócono mi pamięć wszystkie luki w moim umyśle się wypełniły. Nie potrzebowałam nikogo do tłumaczenia mi tego co się dzieje. To ja zamieniłam się w źródło wiedzy.