Dayanılmaz sersem gülümsemesiyle elini bana uzattı. Onun ellerini milyonlarca el arasından rahatlıkla tanıyabilirdim.
"Düşünsene İdil," dedi beni göğsüne çekerken. "Ölüm çok güzel olmalı. Yumuşak kahverengi toprakta yatmak, başının üzerinde çimlerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
SONE: İlkin İtalyan yazınında görülen, klasik Avrupa yazınında yaygın olarak kullanılmış bulunan, Türk şiirinde az görülen, uyak düzeni 4 – 3 – 3 – 3 şeklinde olan şiir biçimidir.
FİNAL
Etrafımızda yankılanan sesi dinledim. Uzaklardan, ormanın ta içinden herkesin zafer çığlığını duyuyordum.
"Yaşasın kralımız!"
Levan kara gözlerinde biriken yaşlarla belli belirsiz bana gülümsedi.
"Bugün hüzün günü olamaz," dedi çaresiz bir fısıltıyla. "Yıllarınızı bu an için verdiniz. Şimdi sevinmelisiniz."
"Ya sen?" dedim. "Sen sevinecek misin?"
Yutkunurken başını salladı. "Sevineceğim."
"Hiç belli olmuyor," dedi Onur yarı alayla.
Levan gözlerini hızlıca üzerimizde dolaştırdı.
"Üzüldüğüm tek nokta Lazar'ın aurasındaki nefretin hiç değişmemiş olmasıydı," dedi. "Ölürken bile tüm duygularını esir alan nefreti gördüm. Ama siz başınızdaki belanın asıl kaynağından kurtulmuş olmanıza rağmen sevinmediniz. İşte beni mahveden de bu iki durum."
Kızar gibi kaşlarını çattı. Sonra devam etti.
"Hayatımdaki koca tezatı hiç fark etmediniz mi? Tüm duygularımı bastırmak zorunda kalan biri olarak büyüdüm fakat etrafımdaki koşulsuz şartsız herkesin aurasını görebiliyorum. Hissettiğiniz her duygunun farkındayım. Tanrı tarafından çifte cezaya çarptırıldım. Adımı duyan herkes babamdan dolayı benden korkup beni öldürmeye çalışıyor ve ben onların bana hissettikleri tiksintiyi görebiliyorum."
"Biz senden tiksinmiyoruz," diye itiraz etti İdil.
"Kendini ne zaman affedeceksin?" dedi Yelizaveta. Üzgündü fakat elinden hiçbir şey gelmiyordu. "Herkes seni affetti, bunu görebildiğinden eminim. Sevilmeye değer biri olmadığını düşünüyorsun çünkü çok kötülük yaptın. Ama bütün bunlar geride kaldı." Gülümsedi ve elini Levan'ın ellerine uzattı. "Şu anda hayatımızın geri kalan basamaklarına yeni bir adım atıyoruz. Ben merdivenleri seninle tırmanmak istiyorum Dövmeli."
Yelizaveta'nın mutluluğu Levan'ı da mutlu etti. Her ne kadar gözleri Can'ın kıpırdamayan sessiz bedenine kaysa da sonunda gülümsemeyi başardı. Yelizaveta'nın ellerini tutup onu kendi göğsüne çekti.
