Dayanılmaz sersem gülümsemesiyle elini bana uzattı. Onun ellerini milyonlarca el arasından rahatlıkla tanıyabilirdim.
"Düşünsene İdil," dedi beni göğsüne çekerken. "Ölüm çok güzel olmalı. Yumuşak kahverengi toprakta yatmak, başının üzerinde çimlerin...
Babama hızlı hızlı günün akışını geçerken bir tutam saçı elime aldım ve oynamaya başladım. Ayaklarını masaya uzatmış haber kanallarını bulmaya çalışıyordu. Fulya'yı, yeni okulumu, yeni sınıfımı bütün ayrıntılarıyla anlattım. Parmaklarımı saçlarımı tarar gibi siyah tellerin içlerinden bir kez daha geçirdim.
"Baba," dedim uzun süren sessizliğin ardından. Bakışlarını televizyondan yüzüme çevirdi. "Bir yerimi kestiğimi düşün. İz kalır mı?"
Gözlerini düşünür gibi etrafında çevirdi. Durup dururken gelen bu sorum karşısında afallamıştı.
"Kesinin neyle yapıldığına, çevre dokunun ne denli bozulduğuna, yaranın yeri ve yönüne bağlı."
Yayıldığım koltuktan bir hamlede doğruldum ve bağdaş kurdum. Bileğimi açmak için kazağımı sıyırdım. Bir anda bacaklarını masadan indirdiğinde sıçradım.
"Kendine zarar vermiş olamazsın." dedi korku içinde bağırarak.
İrkilerek yüzüne baktım. Dehşet içinde koluma bakıyordu.
"Sakin ol, baba." dedim hızlı hızlı. "Ben iyiyim, sadece örneğimin yerini gösteriyordum."
Rahatladı ve tuttuğu nefesini bıraktı. Kaşlarını çattı.
"O zaman neden merak ediyorsun böyle bir şeyi?"
Derin bir nefes aldım. "Bugün bir çocuğun kolu dikkatimi çekti. Kolunda geniş ve pembe bir iz vardı. İz uzaktan bile belli olacak derecede kocamandı."
"Arkadaşına kolunun nasıl o hale geldiğini sormadın mı?" dedi tekrar televizyona bakarak.
Gözlerimi kucağıma çevirdim. "Çocukken ufak bir kaza geçirdiğini söyledi."
