Dayanılmaz sersem gülümsemesiyle elini bana uzattı. Onun ellerini milyonlarca el arasından rahatlıkla tanıyabilirdim.
"Düşünsene İdil," dedi beni göğsüne çekerken. "Ölüm çok güzel olmalı. Yumuşak kahverengi toprakta yatmak, başının üzerinde çimlerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Doğru mu duydum baba?" dedim kelimelerimi zihnimde tartarak.
Oysaki insanüstü kulaklarımın her şeyi net ve doğru duyduğuna emindim. Kaşlarımı kararttım.
"Özge ölmek için Can'ın kucağına mı gidiyor?"
"Evet, şu an yolda," dedi ağlamaklı sesiyle. "Ona engel olmak istedim fakat beni aşmayı başardı. Gözü dönmüş gibiydi. Onu hiç bu kadar öfkeli ve intikam ateşiyle yanarken görmemiştim."
Gözlerimi kapattım. Omuzlarım düştü.
"Benim yüzümden," dedim sönük bir sesle. "Ben her şeyi halledeceğim baba. Benden haber bekle."
Bir saniye bile duraksamadan telefonu kapattım.
Hızlıca pantolonumla tişörtümü üstüme geçirirken İdil emekleyerek yatağın ucuna geldi. Ayağa kalktı. Gözleri hala üstümdeydi. Bir şeyler dememi bekler haldeydi fakat öylesine aceleciydim ki tek kelime etmek istemiyordum.
Arabanın anahtarlarını almak için aşağı kata indiğimde peşimden koşturarak geldi.
"Tek başına gitmeyeceksin. Öyle değil mi?" dedi arkamda dururken.
Ona döndüm. Anahtarları masadan aldım.
"Tek başıma gideceğim," dedim hızlı hızlı. "Bu konu Özge ve benim aramda. Her şeyi elime yüzüme bulaştırdım, şimdiyse tüm yaptıklarımı telafi edeceğim."
"Ben de geleceğim," dedi önüme çıkarak.
Onu omuzlarından tuttum.
"Sen Leyla ile beraber kalmalısın İdil. Onun güvende olmasını sağlamalısın."
Gözlerimin içine çaresizlikle baktı.
"En azından Onur'u da yanında götür. Tek başına gitme." Başını iki yana salladı. "Can'dan bahsediyoruz Ege. Bir başına onun yanına yaklaşamazsın. Adam bizi öldürmek için fırsat kolluyor. Üstelik Özge'nin aklı karışık. Neler yapacağını tahmin dahi edemeyiz."
Onu kendime çekip alnından öptüm.
"Tek parça geri döneceğim. Özge de güvende olacak. Söz veriyorum," dedim tenine doğru.
"Sen verdiğin sözleri tutamazsın."
"Evet," diye kabul ettim. "Ama bu seferlik istisna yapabilirim."
Vakit kaybetmeden arabaya doğru koşar adımlarla ilerledim. Tek endişem Özge'ye yetişememekti. Can'ın bana zarar vermeyeceğinden yüzde yüz emindim. Fakat Özge sırf kendimi kötü hissetmem ve Kerem'in suçsuz yere sözde ölümünün bedelini ödemem için kendi canını riske atabilirdi. Bu çok aptalcaydı. Sonuçta her şeyin mahvolması için aşk iyi bir seçenekti. Özge ise tüm planımı mahvediyordu.
