Dayanılmaz sersem gülümsemesiyle elini bana uzattı. Onun ellerini milyonlarca el arasından rahatlıkla tanıyabilirdim.
"Düşünsene İdil," dedi beni göğsüne çekerken. "Ölüm çok güzel olmalı. Yumuşak kahverengi toprakta yatmak, başının üzerinde çimlerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Salonun ortasında ölüm sessizliği hakimdi. Karşımda, acı dolu surat ifadesiyle gözlerimin içine bakıyordu. Nefes alışverişlerimi düzenlemeye çalıştım. Sanrılarda görmek, gerçekte görmek gibi değildi. Onu özlediğimi iliklerime kadar hissedebiliyordum. Özlediğim yüzünü tüm ayrıntılarıyla incelerken tenimde alışık olduğum bir ürperti hissettim.
Karşımda koskoca -anlamını hala bilmediğim- İçgek dünyasının başlarından biri yoktu. Acı çeken, aciz, boş bakışlı bir erkek vardı. Yeşil gözleri dolu dolu bakıyordu. Sarımsı cildi daha da solgun duruyordu, hatta tüm kanı vücudundan çekilmiş gibiydi.
Dudaklarını derin bir nefes almak için araladığında midem ve kalbim arasında tuhaf bir his oluştu. Ardından m harfi gibi duran üst dudağını yaladı. Dudağını dişlerken beyaz dişleri inci gibi parladı.
Kestane rengi saçlarını sanrıda gördüğüm gibi yana taramıştı. Takım elbisenin içindeki güçlü ve asi kişilik gitmiş, yerine alelade bir insan gelmişti.
Bakışlarını gözlerimden kaçırıp hızlıca etrafa göz gezdirdi. Kolunun ufak bir hareketiyle koltuğu işaret etti.
"Oturalım mı?"
Tuttuğum nefesimi bıraktım. Cümlemi toparlayabilmek için birkaç saniye bekledim ve yutkundum.
