~ Tamamlanan kurgudur ~
O yeşil gözlerime bakarken ruhuma girmiş, en derinlerime dalmışken ben, onun kara kadar keskin olan gözlerine bakıyordum. Sert bakışlarını bir an olsun ruhumdan çekmezken elini saçlarımdan çekerek eliyle elimi kavradı ve avu...
Şafağın söküşü tüm ruhları yeniden birleştirmeye başarmıştı.Gökyüzündeki kar taneleri yere dökülmeye başladı, bulutlar birbirlerine çarparak gür bir ses çıkartmıştı.
Siyaha yakın gözleri, yeşil gözlerimde mühürlü kalırken ben, o harelerinde kaybolmayı dilemiştim.
Defalarca kaçan taraf ben olurken o, benim peşimi bırakmamış, kalbimi farkına varmadan kazanmaya başarmıştı.
Ona meydan okuyormuş gibi bakarken o, gözlerinden ateş fırlatabilirmiş gibi tüm öfkesiyle gözlerimin en derinlerine bakıyordu.
Sırtım duvarla sertçe buluştuğunda sırtım ağrımıştı fakat bunu dile getirmek yerine gözlerimi sıkıca yummuştum. Bana yaklaşıp bir elinin avuç içini duvara, başımın hizasına bastırdığında boşta kalan elini saç diplerimde gezdirmeye başladı. Fakat bu sakinlikle yaptığı hareketler hiç hayrı alâmet değildi.
Bunu istiyordum.
Tüm sinirini, öfkesini, kızgınlığını yüzüme kusmasını istiyordum.
Yumruk yaptığı elini çözerek işaret ve baş parmağını göğüslerimin arasında duran fermuarın üzerine koyarak beni deli etmek istiyormuş gibi aheste aheste oynamaya başladı. "Sana her ne olursa olsun o oruspu çocuğuyla konuşmayacaksın demedim mi ben?" Diye sorduğunda parmaklarını fermuardan sertçe çekti.
Parmaklarını boynuma yerleştirerek hafif baskılar uygularken daireler çizmeye başladı. "Hadi konuşmayı bir kenara atalım, tamam. Sen beni kendinden uzak tutuyorken ve daha ben bile senin o ellerine dokunamamışken... O adamın senin eline nasıl dokunmasına müsade edersin?" Dediğinde yüzünü yüzüme yaklaştırdığında dudaklarını kulağıma doğru yaklaştırıp fısıldadı. "Ben senin için karanlıktım. Peki, o zaman o adam ne Mahinur? Neden böyle yapıyorsun sen bana? Bize!"
