~ Tamamlanan kurgudur ~
O yeşil gözlerime bakarken ruhuma girmiş, en derinlerime dalmışken ben, onun kara kadar keskin olan gözlerine bakıyordum. Sert bakışlarını bir an olsun ruhumdan çekmezken elini saçlarımdan çekerek eliyle elimi kavradı ve avu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gün Ağarmadan
3. Bölüm
Gözlerinin ardında saklanan şey, her neyse bir perde gibi örtülmüştü. Eli hâlâ havada, tutmamı beklerken ben gözlerimi gözlerinden mühürlenmişçesine ayıramıyordum. İçimdeki ses kendime gelmemi ve dik durmam gerektiğini söylese de şuan ânda değilmişiz zaman durmuş gibiydi. Nefesimi tutmuş bir vaziyette elimi kaldırdığımda ellerimiz birbirlerine tutundu.
Başımı belli belirsiz sallayarak "Mahinur Kırımlı." Dedim, buz gibi sesimle. Ellerimiz birbirlerinden ayrıldıklarında gözlerini benden ayırmadan "bizi yalnız bırak," dedi, Ümit abiye.
"Baran,"
"Senin odandan çıkacağın yok," diye söylendiğinde çenesiyle kapıyı işaret etti. "Senin odama geçelim."
"Benim sizinle konuşacak bir şeyim yok, Baran Bey." Dediğimde kaşlarımı çattım.
"İkimiz de konuşmamız gereken konular olduğunu biliyoruz, Mahinur." Dedi, yüzünde hiç bir mimik oynatmadan. Yüzüne alayla baktığımda tek kaşımı havaya kaldırdım. "Öyle mi?" Diye sormamla başını eş zamanlı olarak sallayarak "Öyle," diye yanıtladı.
