~ Tamamlanan kurgudur ~
O yeşil gözlerime bakarken ruhuma girmiş, en derinlerime dalmışken ben, onun kara kadar keskin olan gözlerine bakıyordum. Sert bakışlarını bir an olsun ruhumdan çekmezken elini saçlarımdan çekerek eliyle elimi kavradı ve avu...
Hepinize selamlar! Nasılsınız, iyi misiniz? Bölüme başlamadan önce vote atmaya unutmayın lütfen. Ve en önemlisi: satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin...
Hepinize keyifli okumalar dilerim. 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gün Ağarmadan.
33. Bölüm.
Bu bölüm sevip de bir türlü kavuşamayanlara gelsin. Çünkü biliyorum. Ruhumun dolaştığı paragrafların arasında sevip de kavuşamayanlardan var…
Bölüm Şarkıları; Çağan Şengül - benimle kal. Vera - mutluluk reklamı. Zakkum - anlıyorsun.
Kollarımın arasına almaya korktuğum o küçük çocuk, hiç ummadığım bir zaman diliminde kollarımın arasına ben farkına bile varmadan giri vermişti. Dokunmaktan korktuğum… Dokunmaya kıyamadığım o çocuk, benden izin alma gereği bile duymadan tereddütsüzce kalbinin kapılarını açarak bana kalbinin sesini sunmuştu. Kalbinden çıkan her bir atış, her bir ses, ruhunun yanıp kavurduğunu haykırmaktan hiçbir zaman gocunmuyordu. Gocunmamıştı.
Onun kalbinden çıkan her bir atış aslında birer çığlıklarmış lâkin ben bunu farkına varmak için geç kalmıştım. Ondan... O çocuğun attığı çığlığı duyabilecek kadar uzaktım. fakat biliyordum ki ikimizin de ruhu, birbirlerine bizden habersiz kenetli kalmıştı. Onu çok geç bulmuş olabilirdim ama yollarımız, kesişmesi gereken zamanda kesişmişti.
Karşımda ayakta duran adamı bazen tanımakta zorluk çekiyordum fakat içinde hapsettiği o çocuğu, iliklerime kadar hissedebiliyordum. Sevdiğim adam, kendisini istediği kadar insanlardan uzak durmak için kendinden bile vazgeçecek raddeye gelsin. Ne ben ondan ne de o benden uzak kalabilir, kalabilirdim. Bu gerçeği baran’ın da bildiğinden emindim fakat o, bu gerçekten kaçmak için çok çabalamıştı. Bunu belli ettirmese de farkındaydım. Hayatlarımız birbirleriyle kesiştiği vakitte, her günümüz belâlar atlatarak geçmişti ve bu, Baran’ın bana daha da yaklaşmasına mâl olmuştu. Pekâlâ benim de ondan bir farkımın olmadığının farkındaydım lâkin ben, kaçmak istediğimde kaçmayı seçmiştim ama bunda pek başarılı olduğumu ne yazık ki söyleyemiyordum.
Baran, kaçmanın yerine yüreğinde bir tohum gibi yeşermeye başlayan hislerini kendi elleriyle gömmeye teşebbüs etmeyi yelemisti.
Bu onu aşka inanmayan bir adama dönüştürür muydu? Hayır. Neden yeşerecek olan hislerini gömmeyi seçmişti bilmiyordum ki benim de neden kaçtığımı hiçbir zaman bilemeyeceğim kadar cesaretli değildim. Onun tarafından bakmaya çalıştığım her bir anim koca bir duvarla göz göze gelmeme sebebiyet veriyordu. Ama biliyordum ki, Baran bir gün benim için değilse de kendisi için o ördüğü duvarları yerle bir edecekti.
