~ Tamamlanan kurgudur ~
O yeşil gözlerime bakarken ruhuma girmiş, en derinlerime dalmışken ben, onun kara kadar keskin olan gözlerine bakıyordum. Sert bakışlarını bir an olsun ruhumdan çekmezken elini saçlarımdan çekerek eliyle elimi kavradı ve avu...
Hepinize selamlar! Bölüme başlamadan önce yıldız atmaya unutmayın lütfen... Bölümü okurken satır aralarında yorumlarınızı da eksik etmeyin.
Dipnot; bölümü hızlı okumamanızı tavsiye ederim ve en önemlisi, bölümü okuduktan sonra derin bir nefes alın. :D
Hepinize keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gün Ağarmadan.
30. Bölüm - 2. Kitap finali.
Derler ki; yıldızların üzerinde yürümeye başaran bir insan, bir gün mutlu olacağının umuduna kanar. İnanır. Ben hayatımda ilk kez yıldızları ayaklarımın altındayken izleme fırsatıyla dolup taşarken, çok nadir zamanlarda mutlu olduğumu hatırlıyorum. Yıllar geçse bile en çok mutlu olduğum ve olacağım ânım, sanırım yıldızlarının üzerindeyken var olacaktı.
Küçükken asla biriyle bir ilişkiye geçecek kadar yakın olmayacağımı söyler, kendimi bu yalana inandırmaya çalışırdım fakat yüreğim ve kalbim de biliyordu ki küçükken düşündüğüm her bir şey büyüdüğünde bambaşka bir sonuçla sonuçlanırdı. Nitekim en büyük kanıtımda parmağıma takılmış olan yüzüğümdü. Kalbimi başka birine teslim etme gibi bir arzum hiçbir zaman var olmadığını düşünürdüm ama düşündüğüm şey aslında benim düşüncemden ibaretmiş. Ben kalbimin kapılarını, Baran ise kalbinin bir odacağını bana ayırmıştı. İkimiz de birbirimize bir yer sunmuştuk ve birbirimizi kalplerimizde saklayacaktık.
Arabanın içinde gezen sessizlikle birlikte bize eşlik eden gökyüzüne bakarken elim, elinin içimde hapsolmuştu. Vitesi tutan eliyle benim elimde fitezin üzerinde dururken omzumun üzerinden Baran'a baktım. Baran ona baktığımı fark ederek yola bakmayı sürdürürken bir şeyler düşünüyor gibiydi ama ne düşünüyordu en ufak fikrim bile yoktu. Baş parmağı elimin üzerini okşarken ben de işaret parmağını parmaklarımın arasına alarak okşamaya başlamıştım. "Ne düşünüyorsun?" Diye sorduğumda elimi okşayan baş parmağı duraksadı.
"Annenler bir gün gerçekleri öğrenecek, Mahinur. O gün, bir gün ansızın gelebilir." Dediğinde Baran'ın sesi tereddütlü ama bir o kadar da ciddi çıkmıştı. Gözlerimi kısarak yan profilinden yüzüne bakarken parmaklarını okşamaya devam ettim. "O günün, bir gün geleceğini biliyorum, Baran ve eğer kendim söylemenin yerine başka birinden öğrenirseler iş değişir, bunun da farkındaydım ama en azından bu gece bunu düşünüp kafamızı karıştırmasak olmaz mi?" Diye sorduğumda Baran boş olan yola bakıp kontrol ettikten hemen sonra yüzünü bana döndürüp gözleriyle yüzümü taradı.
Eşimi tutan elini havaya kaldırarak elimin üzerini öptüğünde dudakları yüzüğün üzerine temas etmişti. "Sen kendini ne zaman hazır hissedersen, Mahinur ama fazla da bekletme anlaştık mı?" Gözlerimin içine sorar gibi baktığında Baran'a tebessüm ederek bakıp başımı olumlu anlamında salladım. Ellerimizi yeniden fitesin üzerine koyduğunda ikimiz de önümüze dönerek yola bakmaya başladık.
