DOLUNAY GECESİ

14.BÖLÜM

~CESET~

   Hayat bazen görmek istemediğimiz şeyler verir. Biz şuan görmek istemediğimiz şeyi görüyorduk. Burda başımıza neler gelirse gelsin biz hep güçlü olduk ama bunu gördükten sonra güçlü olucakmıydık bilmiyorum.

  Oğuz kapıyı açtıktan sonra gördüğümüz manzara bizi şoka sokmuştu. Hepimiz şaşkındık.
"Bu bir ceset" demişti biri ama kim olduğunu ayırt edemiyordum. Sonra Bulut birden;
"Tamam abi sakin olalım simidi salona geçelim orda düşünelim"
Hepimiz kafamızı sallayıp salona geçtik.

"Nil, Nil, kendine gel"
Oğuz beni kolumdan tutup sarsaladi anca kendime gelebilmiştim.
"Ben iyim"
"Emin misin?"
"Evet"
Sonra birden höpörlerden ses geldi;
"Evet arkadaşlar buranın ne kadar tehlikeli olduğunu biraz daha öğrenin istedim"
Bu sefer kimseden ses çıkmadı, hiç kimsenin bağırıp çağırmaya gücü yoktu.

  Hepimiz hala burda oturuyorduk kimse o odaya tekrara dönmemişti kimse kendinde değildi. Sonra Açelya konuşmaya başladı;
"Bizimde sonumuz böyle olucak"
Kimseden ses çıkmadı belkide doğru söylüyordu içimde tek parça umut kalmamıştı artık burdan kurtulamıycağımizı anlamıştım.

(YAZARIN ANLATIMIYLA)

   Oğuz, Nil, Umut, Rüzgar, Bulut ve Açelya artık çıkmaz sokaktalardı elleri kolları bağlı hiç bişey yapamıyorlardı. Hepside aile özlemi çekiyorlardı birde üstüne ceset görmüşlerdi.

   Aileleri ise her yerde çocuklarını arıyorlardi her geçen gün umut ları tükeniyordu.  Hepsi pişmandı "keşke gitmesine izin vermeseydim" diyorlardı ama olana bir çağre yoktu onuda biliyorlardı herkez perişandı.

(NİLİN ANLATIMIYLA)
 
   Ceseti gördüğümuzün üstünden 3 saat geçmişti. Zaman hiç ilerlemiyordu 3 saat bize bir ömür gibi geliyordu. Hiç birimiz iyi değildik bunu gördükten sonra iyi olacağımızı da sanmıyorum hiç bir şey eskisi gibi olmıycaktı. Biz eskisi gibi gülmiycektik, eskisi gibi birbirimizle dalga gecmiycektik. Hepimizin hayelleri vardı belki onları bile gerçekleştiremiycektik.

"Burda böyle beklemeye devam mı edicez belki ölmemıştir gidip tekrar baksak"
Oğuz hemen bana döndu;
"Biz bakarız Açelyayla burda durun"
"Hayır Oğuz seninle bu konu hakkında bir kere daha tartışmak istemiyorum"
"Tamam Nil gel"
Hep birlikte kalktık ve yavaş yavaş ilerledik sanki ayaklarımız oraya gitmek istemiyordu sanki bizi geri geri itiyordu bir şarkıda şöyle diyordu; "yolun sonuna gidemez ayaklarım" bizimde ayaklarımız yolun sonuna gitmek istemiyordu.

   Hepimiz birlikte cesetin başına gelmiştik Rüzgar yaşayıp yaşamadığına bakmak icin cesete daha cok yaklaştı.
"Yaşamıyo"
Aslında Yaşmadığını biliyorduk sadece içimiz rahat olsun diye bakmaya gelmiştik belkide bu ceset 2 günlüktü belkide 1 bilmiyorduk.

   Cesete baktıktan sorna salona geri dönmüştük hepimiz perişan haldeydik artık sona yaklaşmıstik. Napıcağımizı bilmiyorduk burdan kurtulcazmi onu bile bilmiyorduk.

"İyimisiniz?"
Hepimiz kafa sallamakla yetindik kimsenin gücü kalmamıştı. 11 gündür burdaydik 11 gündür annem ve babamdan haber alamamıştım onlarda muhtamelen benden alamamışlardır.

   Her yaz tatilinde evde oturuyorduk sadece buraya eğlenmeye gelmiştik başımıza bunlar geleceğini nerden bilebilirdik ki? Hiç birimiz böyle olmasını istemezdik.
Birbirimizin gözleri önünde eriyorduk kimse normal değildi.

"Benim içim rahat değil ben bakmaya gidiyorum"
"Saçmalama Rüzgar"
"Ne saçmalama Bulut böyle oturarak ölümü bekliycez o adam yerine bizde olabilirdik"
"Tamam sakin ol birlikte bakalım"
"Tamam"
Rüzgar ve Bulut tekrar o odaya girdi.

   Bir kaç dakka sonra ikiside koşarak yanımıza geldi;
"Bunu görmeniz lazım"
Hepimiz koşa koşa tekrar cesetin yanına gittik. Biraz illerde yol gibi bir yer vardı burası labirent gibi bir yerdi asıl soru biz bu olanların  üstünden nasıl gelicektik?