Can't Forget You | Paul Walker

𝐗𝐗𝐕𝐈𝐈

Zanim Cody przyjechał do Paula, minęło kilka godzin, chociaż mówił, że będzie za pięć minut. Kłamca. Ale jego starszy brat na tym skorzystał. Przynajmniej zdążył „doprowadzić się do ludzi" i trochę ogarnąć, co się stało poprzedniego dnia. Zdarta skóra na kostkach u rąk nie robiła na nim żadnego wrażenia, bo dokładnie pamiętał, jak do tego doszło. Jednak widząc mandat na szafce w przedpokoju, stwierdził, że musiał spotkać się z policją i nie miał pojęcia, co takiego zrobił, że doszło do tego spotkania. Ale ostatecznie nawet wolał nie wiedzieć. Zabrał mandat i schował go do pierwszej lepszej szuflady w kuchni. Miał tylko nadzieję, że później to on znajdzie ten mandat, a nie ktoś inny przypadkowo. Akurat chwilę później usłyszał, jak ktoś wchodzi do jego domu. Walker od razu poszedł w stronę drzwi wyjściowych.

– Siema Cody. Jedziemy? – spytał go od razu.

– Dobra, chodź – uśmiechnął się lekko i gdy Paul założył buty, poszli do auta. – W ogóle myślałem, że będziesz zdychać gdzieś na podłodze. – Cody zaczął się śmiać, gdy już siedzieli w jego Hondzie.

– Jakbyś przyjechał tak, jak mówiłeś, to miałbyś okazję popatrzeć, jak ja sobie leżę w łóżku. Ale uwierz, że nie chciałbyś – zaśmiał się Paul. – Kurwa, nie otworzyłem okna! – przypomniał sobie nagle.

– To idź i otwórz. Jeszcze nie wyjechaliśmy, haha!

– Dobra, idę – powiedział, po czym wysiadł z auta, a po około dwudziestu minutach był z powrotem.

– Stary, co tak długo te okno otwierałeś? – zaśmiał się Cody na widok swojego brata.

– Telefonu szukałem jeszcze – westchnął, po czym włączył urządzenie. – Ładna, co? – spytał, pokazując Cody'emu zdjęcie Sophie.

– Brałbym – uśmiechnął się.

– Kurwa, ty jej nago nie widziałeś. Chodzące bóstwo – mówił rozmarzony.

– Masz jej nagie fotki? – spytał zainteresowany.

– Coś ty? Ale nawet jakbym miał, to bym ci nie pokazał – zaśmiał się. – Dobra, jedziesz? Czy na co ty czekasz?

– No już – powiedział, będąc trochę zawiedziony przez to, co usłyszał chwilę temu. Szybko wyjechał spod domu Paula i ruszył w stronę tego klubu, obok którego widział granatowe Audi A4 B5. Po kilkunastu minutach byli na miejscu. – Twoje czy nie? – spytał brata, zatrzymując się dosłownie obok tego samochodu.

– Kluczyków nie wziąłem – przypomniał sobie nagle Paul, patrząc na swoje auto.

– Wiesz co? To se, kurwa, dzwoń po lawetę i niech wezmą tego złoma prosto pod twój dom, bo ja już nie mam słów na ciebie – mówił załamany.

– Ej, no nie smuć się. Życie jest piękne – pocieszył Cody'ego, śmiejąc się. – Ty, a nie ma dzisiaj jakichś imprez tutaj?

– A co? Mało ci? – spytał go, unosząc jedną brew.

– Nie, ale tak sobie pomyślałem, że może Victorię spotkam i wiesz – powiedział, robiąc głupi uśmiech.

– Ty naprawdę jesteś zjebany – stwierdził młody, wsiadając z powrotem do auta, a po chwili odjechał spod klubu, zostawiając tam Paula samego.

Wieczorem Paul stwierdził, że pojedzie do jakiegoś klubu i się trochę rozerwie. Pojechał tam głównie w celu spotkania się z Victorią, jednak, ku jego zdziwieniu, jej tam nie było. W ogóle ostatnio jej nigdzie nie widział. Jakby zapadła się pod ziemię. Kolejnym szokiem dla Walkera było to, że zobaczył tam Sophie, której się w ogóle nie spodziewał w takim miejscu, zwłaszcza w niedzielę. Po chwili zauważył też, że dziewczyna nie była tam sama. Był z nią jakiś facet, co od razu zadziałało Paulowi na nerwy. Miał ochotę podejść do tego chłopaka i pobić go do nieprzytomności. Jednak jakimś cudem się powstrzymał. Postanowił zignorować obecność Sophie i tamtego faceta. W tym celu zaczął podbijać do losowych dziewczyn, które się mu spodobały.