Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.24.

....

Καθόμουν σωριασμενη στο πάτωμα και προσπαθούσα να ζεστάνω το πονεμένο μου σώμα.

*ΜΠΑΜ*

Άκουσα την πόρτα να χτυπάει δυνατά στο άνοιγμα της και βαριά γρήγορα βήματα κατέβαιναν την σκάλα. Απο σωριασμενη, μαζεύτηκα γρήγορα σε μια γωνιά.

*ΜΠΑΜ*

Αυτήν την φορά ειμουν σίγουρη ότι ήταν ήχος απο πιστόλι.

Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου στην σκέψη ότι θα μου ξανακάνουν χαρακιές.

Είδα τον Γιώργο. Στάθηκε μπροστά από το κελί και κρατούσε το πιστόλι του. Απο το χέρι του έτρεχαν αίματα.

-Άφησέ με! Σε παρακαλώ..
Είπα με όση δύναμη μου είχε απομείνει.

Αγνόησε τα λόγια μου και στοχευσε με το πιστόλι το λουκέτο. Μετά από τρεις προσπάθειες, άνοιξε την σιδερένια πόρτα και εισέβαλε μέσα.

-Φύγε, σε παρακαλώ...
Έκλαιγα με λίγους.

Με άρπαξε από το χέρι και με σήκωσε. Πίεζε το χέρι μου και πόναγε. Δεν μπορούσα ακόμη να σταθώ. Πόναγε ολο μου το σώμα.

-Σε παρακαλώ, σκότωσέ με.

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με φίλησε.

Είχα μείνει να τον κοιτάω.
Κάτι στο στομάχι μου πίεζε, σαν να ήθελε να βγει έξω, να φωνάξει. Στο άγγιγμα του, παρ'όλες τις πληγές μου ένιωθα ζεστασιά.

Έσπασε το φιλί και πήραμε ανάσες, τότε με πήρε αγκαλιά και ένιωθα την ανάσα του στον λοβο του αυτιού μου.

-Συγνώμη...Συγνώμη ...δεν ξέρω τι πρέπει να πω. Δεν ειμουν αυτό το τέρας που είδες_

-Σταμάτα.

Τον διέκοψα και τον αγκάλιασα σφιχτά. Χρειαζόμουν αυτήν την αγκαλιά μετά από όλα αυτά.

-Συγνώμη..

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπο του και τα σκούπισα με  χέρια μου.

-Δεν πειράζει..

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν μια ζάλη και μια θολούρα. Έπειτα ...  σκοτάδι.

...

Ξύπνησα σε ενα κρεβάτι.
"Αου" ειπα νιώθοντας ακόμη κουρασμένη.

Κοίταξα τα χέρια μου, και οι πληγές μου ηταν επουλωμενες, όπως και στα πόδια μου. Τα ρούχα μου ήταν άλλα, βασικά μόνο μια μεγάλη μπλούζα μου κάλυπτε τα σημεία μου.