Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.43.

-Μην τολμήσεις και βγάλεις το όπλο σου. Αντιθέτως θα πεθανουμε και οι δύο. Το μέρος είναι περικυκλωμενο απο βόμβες. Είναι τόσο ευαίσθητες που με ένα φτερνισμα σου, τα πάντα θα ανατιναχτούν στον αέρα.

-Ποιος είσαι και τι θες;
Απάντησα ακόμη με γυρισμένος την πλάτη.

-Γάμο.
Γύρισα αμέσως και την κοίταξα.

-Τι-

-Τσ τσ τσ. Είπαμε όχι δυνατούς θορύβους. Μην το ξεχνάς.

-Τι θες από εμένα;
Απάντησα αυστηρά μα σιγανά.

-Σου απάντησα.

-Δεν σε καταλαβαίνω.
Ύψωσα το ένα φρύδι και την κοίταξα κατάματα.

-Περιμένω δύο χρόνια να παντρευτείς την Τζένη. Είτε έπρεπε να γίνει με τον ενα, είτε με τον άλλο τρόπο. Εσύ όμως από ότι φαίνεται διάλεξες τον δύσκολο. Δεν θα με χάλαγε πάντως να σε έβγαζα μια και καλή από την μέση, αλλά έχω την Τζένη που έχει φάει κόλλημα με εσένα.

-Και εμένα τι με νοιάζει; Δεν το δέχομαι αυτό. Αρχικά με ρώτησες αν θέλω;

Χαμογέλασε, μα το χαμόγελο της ήταν ένα απαίσιο σημάδι.
-Καλο μου αγόρι... Θα θελήσεις, έτσι και αλλιώς. Αν δεν γίνει ο γάμος την κοπελιά που τάχα την είχες καθαρίστρια, θα την βρεις νεκρή στην αυλή του σπιτιού σου.

-Και εσύ ως μητέρας της, γιατί θες κάτι τέτοιο. Εγώ γνωρίζω πως για την Τζένη ευχόσουν να την είχες αφήσει στο ορφανοτροφειο. Δεν θυμάσαι;

Την πλησίασα με αργά βήματα και την κοίταξα κατάματα.

Στα μάτια της φόβος, στο χαμόγελο της μια λεπτή γραμμή και στην έκφραση της, τίποτα..

Σήκωσα το χέρι μου και ακούμπησα την σκανδάλη του πιστολιού που κρατούσε στραμμένο προς το μέρος μου.

-Δεν θυμάσαι;.. Εσύ μου το είχες πει, Νίκη.

Δεν μίλησε. Στο βλέμμα της μίσος επικράτησε στο συναίσθημα.

Το χέρι μου από την σκανδάλη του όπλου, χαϊδεψε την μεταλλική υφή του γεμιστηρα. Για μια τόσο επικίνδυνη γυναίκα, ενα όπλο σαν και αυτό.. Δεν της ταιριάζει .

-Ο πατέρας της σε έβαλε;
Ρώτησα σοβαρά και την κοίταξα σαν να ήταν μια μικρή απειλή όπου χρειαζόταν να τελειώσει.

Δεν είπε κάτι. Συνέχισε να με κοιτάει.

-Ξέρεις.. η κόρη σου, δεν θα χαρεί αν μάθει πως απείλησες τον αγαπημένο της. Δεν νομίζεις;