Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.05.

Είχαν περάσει 5 ημέρες από τότε που η εταιρία έκλεισε και έμεινα σχεδον χωρίς δουλειά. Χάρη σε εκείνη έγινα η κοπέλα που είμαι τώρα. Ανεξάρτητη και διάσημη.
Για καλή μου τύχη δεν θα δυσκολευτώ να βρω δουλειά και ευτυχώς εχω ήδη μια τώρα.

Εχω ξεκινήσει εδω και δύο μέρες τις πρόβες με τους ηθοποιούς αν και κάποιοι έλειπαν, οπως για παράδειγμα, ο πρωταγωνιστής. 'Αμαν πια αυτος ο ανθρωπος, τόσο ανευθυνότητα πια;' σκεγτόμουν καθώς πήγαινα προς την εταιρία.
Με την Κατερίνα γίναμε 'φίλες', όπως λέει και εκεινη και περνάμε πολυ ωραία. Με τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξη επίσης κάνουμε πολυ παρέα μιας και μένουνμς κοντά,  και βγαίνουμε για καφέ καμιά φορά για να κανουμε καμία πρόβα τα λόγια. Με την αλλη κοπέλα, την Αμαλία δεν μιλάμε και πολυ, γιατί μου φαίνεται λίγο περίεργη. Δεν μιλάει και τόσο με τον  κόσμο και στο πρόσωπο της μπορω να διακρίνω την βαρεμάρα και την ξινίλα πισω απο το ψεύτικο της χαμόγελο.

Πήγαινα προς το στούντιο όπου θα γίνονταν διάφορες σκηνές κι όταν έφτασα χαιρέτησα τους πάντες. Ακόμη ακούγονταν σχόλια για την εταιρία της κυρίας Γεωργίας, αλλά έκανα πως δεν άκουγα. Ο κόσμος την κατηγορεί, άλλοι πάλι αναρρωτιούνται για τον λόγο που το έκανε. Λυπάμαι και σκέφτομαι συνεχώς γιατί ο κόσμος είναι τόσο κακός.                                                 Συνέχισα να προχωράω, μέχρι που  έφτασα στην καινούρια μου παρέα και τους χαιρέτησα. 

-Καλημέρα.
Μου είπαν και κάθισα στους καναπέδε κοντά τους. Η Αμαλία ήταν η μόνη που δεν μιλιόταν.
-Ουαου, τι συγχρονισμός είναι αυτός;
Είπα και γελάσαμε.

'Αμάν ρε κοπέλα μου γλυκιά, όχι κάτσε εσύ μόνο γλυκιά δεν εισαι, εντάξει και εγω ειμαι ξινη αλλα όχι και ετσι. Πες μια καλημέρα ρε άνθρωπε , του Θεού είναι, δεν θα σου πέσει το πλαστικό που έχεις πάνω σου.' ενα μικρό γελάκι ξέφυγε απο το στόμα μου. Καλα γελασα με το κρυο μου αστείο, δεν είμαι καλα. Αυτο ειναι το μονο σίγουρο. Πρέπει να βρω παλι τον εαυτό μου..

Αρχίσαμε να κάνουμε πρόβα τις σκηνές μιας και τα λόγια τα ξέραμε. Ξεκινήσαμε με την πρώτη σκηνή όπου έπαιζα εγώ. Η μαφία βγαίνει από το πολυτελές σπίτι, για να ξεκινήσει να ψάχνει το θύμα της. Αυτο το θύμα θα ήταν ο πατέρας του άντρα που θα ερωτεύτει στην πορεία.

Εκει που ολα πήγαιναν καλα και τραβάμε τις σκηνές, ενας ψηλος γνώριμος άντρας εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μου και στο πρόσωπο του εμφανίζεται ενα πλατύ χαμόγελο . Τον κοιτούσα ξαφνιασμενη και άρχισα να του ψιθυρίζω..
-Τι κάνεις, δεν είναι αυτό στο σενάριο!
Του είπα και προσπάθησα να του κανω νόημα για να φύγει.
Στην κάμερα μονάχα οι σκιές μας φαίνονται και ο σεναριογράφος δεν ακουγόταν να τον πειράζει κάτι.
'Μα τι κάνει;! '
Με άρπαξε από το χέρι, βγήκαμε απο την σκηνή και έπειτα φύγαμε απο το πλατό και το στούντιο.
-Τι κάνεις!

Του φώναξα μην μπορώντας να καταλάβω τι γίνεται.
-Μην μιλάς, αλλιώς την έβαψες!
Μου απάντησε χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει. Η χροιά της φωνής του ακουγόταν γνώριμη στα αυτιά μου.                                                                                                                                                                 

Γιατί όμως δεν εχω καθόλου καλό προαίσθημα;