Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.06.

-Γιατί συνεχίζουμε και τρέχουμε; Κουράστηκα!
Του φωναζα αλλα προφανώς με αγνοούσε.
-Ρε μαλάκα πώς το βλέπεις θα με τραβάς για πολύ ακόμη;
Ξαφνικά σταματάει και έπεσα πανω στην πλάτη του.
'ΠΛΑΤΕΣ.' ένιωθα πως συμπεριφερόμουν σαν κάποιες λυσσάρες που πρωτογνώρισαν γκόμενο. Μπορεί να μου έτρεχαν και τα σάλια..
'ΕΛΕΝΗ, συνελθε!
Ναι σωστά...'

Τον κοιτάω στα μάτια καθώς γυρνάει προς το μέρος μου και παρατηρούσα φωτιές να είναι έτοιμες να βγουν κι να με κάψουν. Επιτέλους κατάφερα να δω το πρόσωπο του.

-ΕΣΥ! Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ!, φωναξά μόλις κατάλαβα ποιος ήταν.

-Μικρή, σου είπα οτι εαν μιλάς θα γίνει χαμός; Τι πρέπει να σου πω για να σκάσεις;

-Λοιπόν, πρώτον πρόσεχε πως μου μιλάς, δεύτερον ποιος είσαι και τρίτον ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ;!
Το βλέμμα μου κόλλησε με τοδικό του, μιας και φαινόταν αρκετά ενοχλημένος. Αναστέναξε και με κοίταξε πιο επίμονα. Άρχισα να τρομάζω στον τρόπο με τον οποι με κοίταζε και έτσι πήγε να μίλησει, αλλα φωνές μας διέκοψαν...
-ΝΑ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ! ΑΠΟ ΔΩ

  Στρέψαμε τα βλέμματά μας προς την κατεύθυνση που ακούστηκαν οι κραυγές. Αμέσως πάλι κοιταχθήκαμε, μου έπιασε πάλι το χερι σφιχτά και αρχίσαμε να τρέχουμε με μανία.

Είχαμε περάσει δρόμους και στενάκια και κόσμο χτυπήσει για να χαθούμε στο πλήθος. Εγω δεν μίλαγα γιατί δεν ήξερα τι ήταν όλα αυτά και απλά θα έκανα την κατάση πιο δύσκολη . Οπότε απλά ακολουθούσα, ενώ αυτός κοίταγε συνέχεια δεξιά και αριστερά για να μπορέσουμε να χαθούμε μέσα σε στενά.

Αρκετή ώρα μετά, όπου ο ήλιος άρχισε να δύει είχαμε λαχανιάσει απο το τρέξιμο και ήμασταν σίγουροι πως είχαν χάσει τα ίχνοι μας. Βρισκόμασταν στην παραλία όπου βρισκόταν ένας τεράστιος τοίχος από βράχια που μας έκρυβαν ολόγυρά μας . Δεν ξέρω καν πως φτάσαμε εδώ πέρα.Καθισαμε κάτω στην ζεστή άμμο και παίρναμε ανάσες.                         

-Τε-τελικά, θ-θα μου πεις ποιος είσαι και γιατί με παρακολουθείς; Ρώτησα ενώ ακόμη προσπαθούσα να ηρεμήσω. 

? -Αυτό θα έπρεπε να ηταν το τελευταίο πράγμα που θα με ρώταγες.
Ειπε και αυτός πιο ήρεμα, έκπληκτος.
Με τα λόγια αυτα τον κοίταξα όσο πιο απειλιτικά μπορούσα και ανασήκωσε το φρύδι του όταν με παρατήρισε.
? -Τι θες μικρή;
Ξαφνίαστηκα στον παιχνιδιάρικο τρόπο που η ερώτησή του γλύστρισε από τα σαρκώδει χείλη του και ενα γελάκι του ξέφυγε. 

-Τι έγινε κοπελιά, σου άρεσε που σε φώναξα μικρή;
Είπε ενώ με πλησίαζε με ένα πλατή χαμόγελο. Τα μάτια μου δεν σταμάτησαν να τον κοιτάνε ούτε λεπτό καθώς έκανα βήματα προς τα πίσω έντρομη.

'Οπα, τι γίνεται; γιατί δεν παω άλλο πίσω' η πέτρες που βρίσκονταν γύρω μας τώρα είχαν κολλήσει στην πλάτη μου. Ένιωθα τον χώρο να κλείνει καθώς πλησίαζε ολο και πιο πολύ.     Πλέον βρισκόταν μπροστά μου. 'ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΕΙ ΘΑ ΜΕ ΒΙΆΣΕΙ;' άρχισα να τρέμω. ' Μάγκα μακρυά το σώμα μου δεν το δίνω έτσι απλά!'. Τον είδα που πήγε να σηκώσει το χέρι του και βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής...                                        

-Οχ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΌ; 

Του φώναξα και έδειξα τον ουρανό. Οταν γύρισε απο την αλλη πλευρά, σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Έφυγα από μπροστά του και  έτρεχα προς την θάλασσα. Τουλάχιστον θα μπορούσα να κολυμπήσω και να πάω στην την άλλη πλευρά της παραλίας. Μπήκα μέσα στα σχετικά φουρτουνιασμένα νερά και κολύμπαγα με όλη μου την δύναμη. Δεν με ένοιαζε αν θα ήταν κρύο το νερό ή αν θα πνιγόμουν, απλά προχώραγα.  Κούναγα τα πόδια και τα χέρια μου σαν ψάρι που σπαρταράει και έπειτα τον άκουσα που μπήκε και αυτός, ενώ εγώ κόντευα να πνιγώ.