Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.30.

Φτάσαμε σε ενα τεράστιο εμπορικό κέντρο και χάζευα γύρω μου. Πόσος καιρός έχει περάσει που έχω να δω τόσο κόσμο; τρεις, τέσσερεις ή παραπάνω μήνες;

Ούτε που θυμάμαι.

Ο Γιώργος με ανάγκασε πριν βγω από το σπίτι να βάλω καπέλο και μάσκα στο πρόσωπο μου.

(ούτε καμία διάσημη να ήμουνα)

-Να σου θυμίσω ότι σε κυνηγάνε δεν ξέρω και εγώ ποσοι τύποι και εκτός από αυτό, μήπως ξέχασες ότι είσαι μοντέλο και ηθοποιός;

Θυμήθηκα τα λόγια του όταν ανέβηκα πάνω στην μηχανή με προορισμό το εμπορικό κέντρο που βρισκόμαστε τώρα.

-Γιώργο...

Γύρισε και με κοίταξε ανήσυχος.

-Εχω σκάσει..

Του είπα μα αυτός δεν φάνηκε να τον νοιάζει και τόσο.

Κοίταγε συνεχώς γύρω του και μου έπιασε το χέρι. Για άλλη μια φορά το άγγιγμα του προκάλεσε έναν ηλεκτρισμό μέσα μου και με έκανε να χαθώ στις σκέψεις μου, μέχρι που άρχισε να με τραβάει ατσουμπαλα.

-Ρε μαλακα. Πιο σιγά.

Του είπα και αυτός συνέχισε.

-Που πάμε;

Μπήκαμε μεσα σε ενα μαγαζί και δεν πρόλαβα να δω τι ακριβώς ήταν, αλλα κατάλαβα μετά από λίγο από τις πολλες κρεμάστρες με ρούχα και τις στοίβες με παπούτσια.

Τον κοίταξα με απορία ενω αυτός χαμογέλασε.

-Πας καλά;

Κούνησε το κεφάλι του θετικά και μου εκανε νόημα να χαζέψω.

-Πήγαινε και διάλεξε ότι θες, δεν μπορώ να σε βλέπω κάθε μέρα με τα ρούχα μου.

Είπε και μου έκλεισε το μάτι.

Στεναχωρεθηκα κάπως γιατί τα ρούχα του είναι πολύ άνετα και βολικά.

-Αντε, τι περιμένεις;
Χαμογέλασε και με επιασε ξανά από το χέρι.

Περάσαμε από διάφορες στοίβες παπούτσια που ήταν στην αρχή του μαγαζιού και πήγαμε πιο μέσα που ήταν τα καλοκαιρινά.

-Λοιπόν..

Εγω είχα χαζέψει και με το ζόρι κουνιομουν. Είχα κομπλαρει με άλλα λόγια.

Σταμάτησε, με κοίταξε και άρχισε να κουνάει το χέρι του μπροστά μου για να συνέλθω.

-Όλα εντάξει;

-Ναι ναι. Απλά ήταν κάπως... ξαφνικό.

Χαχανισε και έπειτα ενα γλυκό χαμόγελο γέμισε την έκφρασή του.