.32.

41 5 0
                                    


...

Ελένης POV

Που έχει πάει;

Γιατί έφυγε;

Η μητέρα του δεν ήταν αυτή;

Γιατί φοβήθηκε;

Κούνησα νευρικά το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να διώξω όλες αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό μου.

(Δεν πρέπει να ανησυχώ)

Σκέφτηκα αμέσως.

(Ναι. Πρέπει με κατι να απασχολήσω τον εαυτό μου)

Ανέβηκα πάνω στην βιβλιοθήκη και έψαξα να βρω αν είχε πουθενά χαρτιά και μολύβια.

Ώρες ώρες χαίρομαι που έχω μάθει όλα τα δωμάτια του σπιτιού.

-Να το!

Αναφώνησα και βρήκα χαρτιά σε ενα συρτάρι και πάνω στο γραφείο είχε ενα στυλό.

(κωλοφαρδη)

-Χεχε είμαι..
Μονολογησα και κάθισα στην καρέκλα.

(Χμμμ... Να ζωγραφίσω;... Μπα ασε ο στύλος δεν με βοηθάει. Θα γράψω τίποτα.)

Σκεφτόμουν τι να γράψω ώσπου..

-Αχα! Το βρήκα...

Άρχισα να γράφω με υπομονή μα γεμάτη όρεξη και πολλές ιδέες.

(λες να του αρέσει;)

Σκέφτηκα και ανασηκωσα τους ώμους μου.

...

Συνέχισα το γράψιμο για αρκετές ώρες και είχα γεμίσει πέντε σελίδες γεμάτες με ιδέες και φαντασία.

Μια ιστορία δράσης και θάρρους, έρωτα και πάθους.
Με κύριο χαρακτήρα έναν δυναμικό και ακαταμάχητο άντρα . Μόνο που το τέλος με δυσκόλευε και είχα κολλήσει στο πως να τελειώσω την ιστορία μου.

(Μάλλον συγγραφέας έπρεπε να γίνω) γέλασα και έβαλα το χέρι μου στο κεφάλι μου για να το στηρίξω.

Κοίταξα το κινητό μου

1:04 π.μ.

(Που είσαι ρε Γιώργο..)

Η τελευταία μου σκέψη.  Κοίταξα έξω στο παράθυρο και έπειτα άρχισα να νιώθω βαριά τα βλέφαρά μου, μέχρι που ο χώρος μου γύρω γαλινεψε με μαύρο χρώμα..

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ανεκπλήρωτα ΌνειραWhere stories live. Discover now