Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.44.

-Θα τρελαθώ! Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει!

-Γιώργο. Μας έχουν στήσει παγίδα.

-Δεν είναι παγίδα! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!
Άρχισα πλέον να φωνάζω από τα νεύρα μου και το άγχος.

Ο Κώστας με κοιτούσε αμίλητος και φοβισμένος. Γνώριζε πως ήμουν στα όρια μου να παρω ένα όπλο και να αρχίσω να σκοτώνω αθώους ανθρώπους.

-Εγώ φταίω. Εγώ φταίω! Δεν έπρεπε να φύγω!

Έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι μου και προσπαθούσα να ηρεμήσω. Οι παλμοί μου γίνονταν όλο και πιο γρήγοροι και το κεφάλι μου πόναγε.

-Γιω-

-ΣΚΑσε..

Η φωνή μου χάθηκε, όπως και όλες μου οι δυνάμεις.

-ΓΙΏΡΓΟ!

άκουγα μια φωνή να λεει το όνομά μου.

Πονάω παντού. Η καρδιά μου νιώθω πως θα σπάσει σε εκατομμύρια κομμάτια από στιγμή σε στιγμή.

Θέλω να σηκωθώ, να τρέξω, να φωνάξω. Θέλω να σκοτώσω όποιον κι αν την απειλεί! Θέλω να χαθώ!

Με τα μάτια ακόμη ανοιχτά, παρακολουθαγα τον Κώστα που μου μιλούσε.

-Γιώργο ηρέμησε. Πάρε βαθιές ανάσες.

Μου έλεγε ήρεμα, μα καταλάβαινα από την έκφραση του πως ήταν ανήσυχος.

Έκανα ότι μου είπε και προσπάθησα να σταθεροποιησω τις αναπνοές μου. Αργές εισπνοές και εκπνοες..

-Μπράβο. Έτσι Γιώργο. Με απαλές κινήσεις έλα να σε βοηθήσω να σηκωθείς.

Πέρασε το ένα του χέρι κάτω από το κεφάλι μου και με το άλλο, κράταγε απαλά τον καρπό μου προσπαθώντας να βρει τον παλμό μου.

Με σήκωσε και με το που στάθηκα στην μέση μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο.

Κώστας POV

Κρίση πανικού.

Ξανά.

Δεν θα μας βγει σε καλό αυτό. Πρέπει κάτι να γίνει.

-Γιώργο άκουσε με. Το σπίτι έχει κάμερες έτσι;

Εγνεψε και μου απάντησε σιγανά.
-Ξέρω - Ποιος - το έκανε.

-ωραία. Πάρε πρώτα μερικές ακόμη ανάσες. Θέλω να ηρεμήσεις τελείως και μετά πες μου. Διαφορετικά δυσκολευεις το αναπνευστικό σου σύστημα.

Εγνεψε και έκλεισε τα μάτια του ακουμπώντας το κεφάλι του πίσω στον τοίχο.

Πήρε μερικές ακόμη ανάσες και άρχισε να μιλάει..