Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.04.

Έφτασα τρέχοντας στο στούντιο και τα ρουχα μου ήταν πλέον μούσκεμα από τον υδρώτα.
Προσπέρασα κάθε αίθουσα που βρισκόταν στο κτήριο και αρκετούς αστυνομικούς που κοιταγαν τριγύρω και πήγα κατευθείαν στο γραφείο της διευθύντριας.
-Ελπίζω να έχετε κάποιον καλό λόγο που με φωνάξετε να έρθω, ενώ η αστυνομία επιτηρεί τον χώρο και εγώ έχω την μέρα μου εκτός.

Με κοιταξε με το απειλητικό της βλέμμα και έπειτα γύρισε προς την άλλη κατεύθυνση παρατηρόντας αν κάποιος αστυνομικός βρίσκεται κοντά μας. Η έκφραση του προσώπου της άλλαζε σιγά-σιγά, ηρεμούσε όλο και περισσοτερο, σε σημείο που θα μπορούσε να πει κάποιος οτι είναι έτοιμη να κλάψει, πράγμα που έκανε.
-Κυρία Γεωργία, είστε καλά;
Την κοίταξα και άρχισα να ανησυχώ.
-Ελένη... μου κλείνουν την εταιρία. Είπε χαμηλόφωνα και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω καθώς το πρωτο πράγμα που μου ηρθε στο μυαλό, ηταν οτι θα την έχανα από την ζωή μου και ότι θα έμενα χωρίς δουλειά.

Αναστέναξα και την κοίταξα. Την πλησίασα και μπορούσα να δω κάτω απο τις μακρθές τις αφέλιες τα πρησμένα της μάτια. Ενα απαλό πράσινο χρώμα με μια απόχρωση κόκκινου. Της κράτησα τα χέρια και της εκανα νόημα να έρθει κοντά μου. Με πήρε αγκαλιά και μπορούσα να νιώσω τον πονο που είχε μεσα της...

-Δεν αντέχω άλλο. Σταμάτα, σε παρακαλώ..πονάω!
Δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα.
Έχανα ξαφνικά την όρασή μου και... λευκό.

Λευκό χρώμα. Παντού.

Κούνησα νευρικά το κεφάλι μου διώχνοντας μιας από τις απαίσιες αναμνήσεις. Ένιωθα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια μου , όχι στο γεγονός οτι η εταιρία θα έκλεινε ,αλλά στην εικόνα που  άκουσα. Τι ήταν πάλι αυτό;

Η κυρία Γεωργία βγήκε από την αγκαλιά μου και σκούπισε τα δάκρυα της.
-Κάποιος αντίπαλός μας έβγαλε ψευδείς ειδήσεις ότι μέσα στο κτήριο βρίσκονταν κλεμμένα αντικείμενα τεράστιας αξίας. Μέρες παρακολουθούσα τα πάντα, έβαλα ακόμη και όλη την ομάδα ασφαλείας να ελέγξει ότι όλα ήταν καλά, μέχρι που η αστυνομία είδε στις κάμερες κάποιον μεταμφιεσμένο σαν και εμένα και έτσι με κατηγόρησαν ότι εγώ τα έκλεψα. Κοπέλα  μου πρέπει να με πιστέψεις, δεν το έκανα εγώ. Γνωρίζεις πόσο σημαντική είναι η εταιρία μου για εμένα και το πόσο σκληρά δούλεψα για να να καταφέρω να δημιουργήσω όλα αυτά.                

-Σας πιστεύω... αλλά γιατί την δική μας εταιρία;Θέλω να πω υπάρχουν άλλες τόσες.                                              

-Δεν γνωρίζω παιδί μου, αλήθεια σου λέω. Από ότι φαίνεται ήταν στοχοποίηση για εμένα.Τώρα τον κανονικό λόγο ας ελπίσουμε πως η αστυνομία θα τον βρει και θα  καταλάβουν πως είμαι αθώα

-Τι να σας πω κυρια Γεωργία. Ποτέ δεν περίμενα να καταλείξουμε σε κάτι τέτοιο. Εσείς όμως τι θα κάνετε τώρα

- Από ότι μου είπαν οι αστυνομικοί θα συνεχίσουν τις έρευνες διότι ανακάλυψαν κάποια δαχτυλικά αποτυπώματα τα οποια δεν μου ανίκουν. Μέχρι στιγμης δεν μπορώ ούτε να πάω ούτε να κάνω τίποτα μέχρι να λυθεί η κατάσταση. Αυτός που το έκανε όμως πρπέπει είτε να είναι από την εταιρία μας ή κάποιος που μας παρακολουθεί καιρό.

Ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα και τα βλέμματά μας έπεσαν πάνω σε έναν αστυνομικό. Ήταν ψηλός και γεροδεμένος. Τα φώτα που τον έλουζαν ,επιδείκνυαν τα  επικύνδινα πράσινα μάτια του και τα σαρκώδει χείλη του. Το πρόσωπό του είχε έντονα χαρακτηριστηκά και το καφέ μαλλί του έλαμπε κάτω από τα φώτα.-Κυρία Γεωργία, σας ζητάει ο αρχηγός

 Είπε με αυστηρό και σοβαρό τόνο και έπειτα γύρισε με κοίταξε και μου έκλεισε το μάτι.                

 -Ελένη, θα κάνω ότι μπορώ για να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Θέλω να προσέχεις και σε ευχαριστώ για ότι έχεις κάνει μέχρι σήμερα. Είπε και με πήρε για τελευταία φορά αγκαλιά πριν αποχωρήσει από το γραφείο της. Όταν άρχισε να φέυγει την σταμάτησε η φωνή μου

-Εγω σας ευχαριστώ. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ μου...

Και έτσι την έχασα. Έχασα την δέυτερή μου μάνα. Αυτής της γυναίκας της χρωστούσα τα πάντα.