Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.42.

Γιώργος POV

Εκεί που η γαλήνη με κυρίευε, άνοιξα ξαφνικά τα ματιά μου στον ήχο κλαψουρισματος.

Κοίταξα δίπλα μου και παρατήρησα την Ελένη που μου έσφιγγε τη μέση και η μπλούζα μου είχε μουσκέψει από τα δάκρυα της.

Την έφερα πιο κοντά μου και άρχισα να της χαϊδεύω το κεφάλι απαλά για να ηρεμήσει.

Εκεί που δεν το περίμενα, ψιθύρισε το όνομα μου. Άνοιξε τα μάτια της αργά και με κοίταξε.

-Γιώργο.
Ψιθύρισε και κοίταξα απέναντι στο άλλο καναπέ για να βεβαιωθώ πως ο Κώστας κοιμόταν.

Γύρισα το βλέμμα μου ξανά σε εκείνη και της σκούπισα τα δάκρυα.

-Τι είναι κούκλα μου;
Την ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα και της έδωσα ενα φιλί στο κούτελο.

Χώθηκε περισσότερο στην αγκαλιά μου και έκλεισε τα μάτια της,ενώ εγώ συνέχισα να την χαϊδεύω στην πλάτη.

-Είδες πάλι εφιάλτη;
Έγνεψε στα λόγια μου και την κράτησα λίγο καλύτερα.

-Θες να μου πεις τι είδες;
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

-Θες να μου πεις γιατί τα βλέπεις αυτά;

-Δεν ξέρω...
Έκανε μια παύση και επειτα συνέχισε.

-Ο Κώστας μου είπε πως αυτά τα όνειρα είναι επαναλήψεις του παρελθόντος η συμβάντα που θα γίνουν στο μέλλον.

-Οπότε, με λίγα λόγια, μπορείς και βλέπεις το μελλον;

-Και το παρελθόν. Αλλά το θέμα είναι πως αυτά που έχω δει μέχρι τώρα, είναι όλα παρελθοντικες εικόνες, μα εμφανίζεται ενα αγόρι που με προσέχει κάθε φορά που κάποιος, για κάποιο λόγο, μου επιτίθεται.

Αναμνήσεις και εικόνες πέρασαν από το μυαλό μου...

-Ελένη σκύψε!

-Φοβάμαι..

...

Έλα μην κλαις..

...

Θέλω τον μπαμπά μου.

...

Χαμογέλασα στην σκέψη πως το άτομο που αναφερόταν ήμουν εγώ.

Ακόμη δεν με θυμάται..

-Ναι αλλά αφού σε πρόσεχε αυτό το αγόρι, γιατί κλαις;

Δειλιασε να μιλήσει.
-Ελένη;

Άρχισε να κλαίει πάλι.

-Τ-Τον πυροβόλησαν.

Εικόνες, ήχοι, τα πάντα ήρθαν στην σκέψη μου και μου προκαλούσαν μια μεγάλη ανησυχία.