Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.40.

...

Λίγη ώρα αργότερα, άκουσα την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει και να κλείνει.

(Λογικά έφυγε) σκέφτηκα καθώς τελείωνα ενα ποτήρι νερό και το έβαλα στον νεροχύτη. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα για να ανέβω στην βιβλιοθήκη και να πάρω ένα τετράδιο που είχα πάει τότε από το εμπορικό.

Γράφω όλους τους εφιάλτες μου. Θέλω να δω που θα καταλήξουν. Κάθε φορά σταματάνε κάπου και την επόμενη φορά είναι σαν ένα μικρό κομμάτι παζλ.

Πήγα να περάσω την πόρτα, μα ξαφνικά έπεσα πάνω σε κάτι, ή μάλλον σε κάποιον. Από την φόρα μου πήγα να πέσω κάτω, μα με πιάνει από την μέση και με τραβάει πάνω του. Με το χέρι μου ακούμπησα το στήθος του και αναστέναξα.

Οπα κάτσε. Αυτό δεν είναι το στήθος του Γιώργου.

Κοίταξα προς το πρόσωπό του χωρίς δεύτερη σκέψη και τα μάτια μου γούρλωσαν.

-Έχω καιρό να σε ακούσω να αναστενάζεις.
Χαμογέλασε πονηρά και μου έκλεισε το μάτι. Τον έσπρωξα αμέσως από πάνω μου, αλλά δεν τα κατάφερα λόγο της δύναμης του.

-Πας κάπου;

-Α-Άφησέ με!

Χαμογέλασε και έσκυψε στο αυτί μου.

-Με φοβάσαι, καρδιά μου;
Είπε αισθησιακά και φύσηξε στο αυτί μου.

Με εκνευριζε το γεγονός ότι θυμόταν το σημείο που ανατριχιαζα κάθε φορά που το έκανε κάποιος αυτό.

Χωρίς να αλλάξει την στάση του, με το ελεύθερο του χέρι ακούμπησε το μπράτσο μου και με αργές κινήσεις κατέβαινε προς τα δάχτυλα μου.

Χασκογέλασε απαλά στο αυτί μου και απομακρυνθηκε από εκεί.

-Τελικά δεν παυω να σε τρελαίνω με το άγγιγμά μου.
Χαμογέλασε πονηρά και εγω τον έσπρωξα.
Αυτή την φορά με άφησε και στήριξε τον εαυτό του στην πόρτα.

-Τι θέλεις;.. Κάτι θέλεις. Δεν μπορεί να έρχεσαι έτσι στο άκυρο και να κάνεις αυτά. Εσύ απ'τι θυμάμαι με έλεγες ψεύτρα και χίλια δυό πράγματα.

Το χαμόγελο του εξαφανίστηκε και με κοίταξε στα μάτια με το σοβαρό του βλέμμα.