Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.10.

... Έκανα αρκετά βήματα, αλλα εκείνος συνέχιζε να έρχεται προς το μέρος μου μεχρι που .....

? -Επ, τι γίνεται εδώ;
Σταμάτησε να με πλησιάζει και γυρίσαμε να δούμε από που ερχόταν αυτή η φωνή. Η πόρτα του μεγάλου σπιτιού άνοιξε και ξεπροβαλλε ενας άντρας με μαυρα ρούχα.

Άλλο τούτο και πάλι. Τι είναι αυτός, ο κακός πρίγκιπας που βγαίνει δραματικά από το κάστρο του; Ενα γελάκι ξέφυγε απο τα χείλη μου και ο Γιώργος απο το ξαφνιασμενο του βλέμμα προς τον άντρα με τα μαύρα, γύρισε σε έμενα και με κοίταξε με έναν τρόπο, λες και θα με σκότωνε.

Τον κοίταξα τρομαγεμενη σε αυτή του την αντίδραση και αυτός γύρισε πάλι να κοιτάξει τον άντρα.

Γ-Τι κάνεις, Δημήτρη;

Δ-Καιρό είχα να σε δω ρε φίλε.
Του απάντησε και το βλέμμα του καρφώθηκε σε εμενα.

Δ-Και η κυρία;

Είπε με ενα πλάτη χαμόγελο και με έδειξε.
Η αύρα του, φαινόταν επικίνδυνη. Μάλλον δεν θα είναι όλα εύκολα τα πράγματα... και πότε ήταν δηλαδή..

Ειχα χαθεί στις σκέψεις μου μεχρι που άκουσα τον Γιώργο που πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισαν να βγαίνουν λέξεις από το στόμα του. Κάτι το οποίο με έκανε να τον κοιτάω με απορία, φόβο και θυμό..

Γ-Αυτή Δημήτρη, είναι η κοπέλα μου, η Ελένη.

Τότε αυτός ο Δημήτρης φάνηκε ξαφνιασμενος σαν να μην περίμενε κάτι τέτοιο, όπως και εγώ.

Δ-Α και εγω που νόμιζα ότι ηταν άλλο ενα θύμ_

Γ-Δημήτρη πως πάνε οι δουλειές, δεν έχεις αλλάξει καθόλου απο την τελευταία φορά που σε είδα πάντως.

Τον διέκοψε και του έκανε κάτι σαν νόημα για να αλλάξει το θέμα το οποίο και κατάφερε.
Τότε αυτός γέλασε και μας έκανε νόημα να περάσουμε, γιατί πολύ προφανώς με είδε ότι έτρεμα, σε ΑΝΤΊΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΜΕ ΕΙΧΕ ΓΡΆΨΕΙ.

(Τι στο καλό; Άλλο ενα τι; Δεν μαρεσει καθόλου αυτός ο Γιώργος, ούτε αυτό το μέρος και ιδικά ο τύπος που μένει εδώ!)

Αφού ανέβηκα τα μαρμάρινα σκαλιά και πέρασα την μεγάλη ξύλινη πόρτα, είχα μείνει άναυδη με αυτό που τα μάτια μου αντικρουσαν.

Το βλέμμα μου καρφώθηκε πρώτα απ' όλα στην μεγάλη ξύλινη σκάλα η οποία θύμηζε όντως παλάτι.
Το μέρος ηταν μέσα στην σκόνη και στα φύλλα, αλλα δεν με ένοιαζε τόσο οσο οι λεπτομέρειες της σκάλας τις οποίες είχα μείνει να χαζευω.

Μετά από την σκάλα γύρισα δεξιά μου και παρατήρησα ενα μεγάλο σαλόνι με ΠΟΛΛΕΣ πόρτες γύρο, (τις οποίες θα χεστω πάνω μου αν εξερευνήσω) δυο πράσινους καναπέδες και μια τεράστια επίσης πράσινη πολυθρόνα. Γενικά σε αυτό το δωμάτιο τα χρώματα που επικρατούσαν ηταν το πράσινο και το καφέ. Θύμιζε Χριστούγεννα...

Το τζάκι που υπήρχε στο τέλος του δωματίου ηταν αναμμένο και κράταγε μια αρκετά καλή θερμοκρασία εκεί μέσα. Ένας τεράστιος πολυέλαιος κρεμόταν από το ταβάνι και πορτρέτα και εικόνες γέμιζαν τους τοίχους όπως χρωματιστά χάλια το πάτωμα.

Γ-Φαίνεται ότι επίσης δεν έχει αλλάξει αυτό το μέρος. Τελικά όντως ο χρόνος έχει σταματήσει εδώ πέρα.

Είπε στον άντρα και γέλασε μαζι με αυτόν.

Δ-Ειναι αλήθεια, πέρασαν τα χρόνια, μεγαλώσαμε, κι όμως το σπίτι μένει ίδιο.

Συγνώμη αν αυτο το θεωρεί σπίτι εγω το μικρό διαμερισματάκι που είχα ενοικιάσει πώς θα έπρεπε να το αποκαλώ; Τέλος πάντων εγω ειχα μείνει ακόμα σε αυτό το "κοπέλα μου". Με κουβάλησε μέχρι εδω με το έτσι θέλω και τωρα λέει πως είμαι η κοπέλα του; ε αυτός ο άνθρωπος δεν παίζεται πια.

'Έννοια σου Γιωργάκη και θα σε φτιάξω... Μετά. Δεν θα έρθει η σειρά σου, που θα πάει; '
Αχ... Πολλες σκέψεις.

Δ-Κοπελιά, πως το βλέπεις τι σπίτι, καλό, ή ξενέρωτο;

-Συγνώμη με δουλεύετε; Είναι φανταστικό!

Δ-Αχ σε παρακαλώ όχι στον πληθυντικό, κοντά είμαστε ηλικιακά οπότε στον ενικό. Επίσης χαίρομαι. Πόσο είσαι;

-25.

Δ-Είδες, εγω ειμαι στην ίδια ηλικία με τον Γιώργο, 28.

(Μου είπε και χαμογέλασε.) Ελάτε να καθίσουμε.. (μας έκανε σήμα να καθίσουμε στον καναπέ και ο Γιώργος έκατσε δυπλα μου ενώ εκείνος στην πολυθρόνα), για πες μου Ελένη, πως γνωριστηκατε με τον Χίπη απο εκεί;
Είπε διχνωντας τον Γιώργο και γελάσαμε ενω εκείνος μας έδωσε ενα ξινό βλέμμα κάνοντας μασ να γελάσουμε πιο πολύ.

-Ειναι μεγάλη ιστορία.....