Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.39.

-Καλημέρα...

Στάθηκα μπροστά του και τον παρατήρησα.

-Καλημέρα.
Απάντησα και εγω κοφτά με την πρωινή φωνή μου.

-Σε ξύπνησα;

-όχι μπες.
Πέρασε μέσα και κάθισε στον λευκό καναπέ του σαλονιού.

-Πώς και από εδώ;
Ρώτησα και κάθισα στον καναπέ απέναντι για να τον βλέπω.

-Με έστειλε ο πατέρας σου.

-Δεν είναι πατέρας μου, πόσες φορές θα σου το πω. Αυτός ο άντρας, δεν είναι άνθρωπος, αλλα ένας μαλακας που η ψυχή του ζητάει αίμα.

-Καλα καλα, κατάλαβες τέλος πάντων ποιος με έστειλε.

-Το θέμα είναι, γιατί σε έστειλε.
Τόνισα την λέξη μου καθώς τον κοιτούσα επίμονα.

-Γιώργο, έχουμε πρόβλημα. Έμαθε που μένεις...

Ελένης POV

...

-Βαλε τα χέρια σου πάνω από το κεφάλι. Τωρα!

Ποιος είναι αυτός;
Κοίταξα γύρω μου και ο χώρος έμοιαζε με το δωμάτιο μου, τότε, όταν εμένα ακόμη με την μητέρα μου.

Στο πάτωμα έσταζε αίμα απο-

Ποιος είναι αυτός;

Ενα παιδί!

Τι γυρεύει εδώ; και γιατί βρίσκομαι στο παιδικό δωμάτιο μου;

Από το χέρι του, κυλούσε αίμα και έπεφτε σαν σταγόνες βροχής στο ξύλινο πάτωμα.

-Σου μιλάω, κολωπαιδο! Τα χέρια πίσω από το κεφάλι!
Φώναξε ξανά ο άντρας με τα μαύρα, που βρισκόταν μπροστά από το αγόρι που είχε σταθεί δίπλα μου και με κράταγε γερά.

Πως μπορεί;
Έχει χτυπήσει... Και εγώ έχω.

Στο πόδι μου από μια πληγή κυλούσε σαν ρυάκι το αίμα μου, αλλά δεν νιώθω πόνο. Μόνο άγχος και φόβο. Πολύ φόβο!

Θέλω να του μιλήσω!

Γιατί δεν μπορώ να μιλήσω!

-Τελευταία λόγια.

Ο άντρας με στόχευσε με το μεγάλο όπλο του και χαμογέλασε.

Φοβάμαι..

Θέλω τον μπαμπά μου!..

Τον καλό μου μπαμπάκα.

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου σαν χείμαρρος.

-Πες αντίο, μικρή.